Wat zijn we dankbaar voor al die ongelooflijk hardwerkende mensen. Online editor Bente brengt namens Flow een ode: aan iedereen die ons land nu draaiende houdt.
“Hij ligt in coma.”
Ik heb mijn moeder aan de lijn. Ik woon in Noord-Holland, de rest van mijn familie in Brabant. Omdat ik ze de komende tijd niet kan zien, bellen we veel. Soms iedere dag. Dan praten we over het laatste nieuws en hoe we ons erover voelen. Maar we bespreken ook simpele dingen als nieuwe recepten en wat we die dag gedaan hebben. Dan lijkt het voor een paar minuten alsof het leven niet veranderd is. Maar dat is het wel.
“Wie, mam?” vraag ik. “Wie ligt in coma?”
“De vader van je oom. Niemand mag meer bij hem.”
“Wordt hij nog wakker, denk je?”
“Ik weet het niet.”
Dan huilen we, allebei. We zeggen tegen elkaar dat we voorzichtig moeten doen. Dat we ons zorgen maken. Maar we vertellen elkaar ook dat het goedkomt. En, omdat we niet anders kunnen, praten we daarna weer over dat zij nog de was moet doen en dat ik zo naar de supermarkt ga. En dan hangen we op.
Ik denk de hele dag nog aan mijn oom en zijn vader. Terwijl ik boodschappen doe, werk en kook. Tijdens het spelen van een bordspel met mijn vriend en ook in bed, als ik allang hoor te slapen, gaan mijn gedachten weer naar hem toe. Voor de eerste keer komt het virus écht dichtbij, en dat opent mijn ogen. Want hoewel ik net als iedereen af en toe bang en onzeker en verdrietig ben, heb ik het met mijn thuiswerkplek, fijne huis en goede gezondheid natuurlijk nog heel erg goed. De wereld om me heen is totaal veranderd maar ik kan me nog steeds terugtrekken in een veilige cocon van vaste werktijden, rust en stilte en een stukje routine.
Een luxe, besef ik, die ik te danken heb aan iedereen die het land draaiende houdt in deze crisistijd. De artsen die de vader van mijn oom in leven proberen te houden. De verpleegkundigen die onder zware omstandigheden zulke lange dagen en weken maken. De vakkenvullers die zorgen dat ik rond een uur of zes ’s avonds nog steeds een volwaardige maaltijd op tafel kan zetten. De piloten en stewards, die een dochter weer thuis proberen te krijgen bij een moeder en daarvoor hun eigen gezondheid op het spel zetten. De onderwijzers die zich in allerlei bochten wringen om onze kinderen nog steeds les te kunnen geven. En de schoonmakers die koste wat het kost hun werk blijven doen zodat wij het virus minder snel overgedragen kunnen krijgen.
Ik ben ze enorm dankbaar, al die ongelofelijk hardwerkende mensen. En al mijn collega’s bij Flow zijn dat ook. Wij kunnen geen mensen verzorgen en beter maken, geen mensen thuisbrengen of iets anders vitaals betekenen. Maar: wij hebben tekst en beeld tot onze beschikking. Daarom dit blog, een applaus in schrift, voor al deze bijzondere mensen. Dank dat jullie de wereld op jullie schouders dragen. En als dat gewicht even te zwaar lijkt te worden, weet dan dat heel Nederland aan jullie denkt en dat we, waar dat kan, graag helpen met tillen.
Tekst Bente van de Wouw Beeld Irina Iriser/Unsplash.com
