Benoît Standaert is monnik en leefde acht jaar als kluizenaar. Hij schreef een boekje met veel mooie gedachten, Leven als een kluizenaar. Vier vragen over alleen leven.
U schrijft dat “kluizen” voor u een vorm is van stil zijn, van afdalen tot de elementaire vormen van het bewustzijn. Dat het een gevoel geeft van léven. Waarom komt dat gevoel pas goed naar voren bij alleen zijn? Bij stil zijn?
“Stil zijn in afzondering, stil tot het onbeweeglijke toe, brengt je in een ander bewustzijn. Ik ga er helder door kijken, zie steeds meer. Zoals een woestijnvader zei: ‘Kom naar de woestijn met je glas water. In dat water is veel zand terechtgekomen. In een wereld met drukte en zorgen, blijft je roeren in je glas. Stop met roeren. Laat het zand bezinken. De donkere brij zal steeds helderder worden. Je zult scherp zien tot op de bodem van het glas en de korreltjes zand één voor één kunnen bekijken.’ Dat is het kostbare begin van een leven ‘in de woestijn’.”
U hield als kluizenaar een dagboek bij. Wat is het louterende effect van schrijven?
“Schrijven kristalliseert het moment. In een dagboek mijmer je verder op de eerste indrukken van de dag. Al mijmerend gaan er nieuwe werelden open, en het denken brengt je tot nadenken en danken. De dankbaarheid is vaak waarmee je eindigt. Ik kom er soms op terug, verzamel bijvoorbeeld eens per maand de losse stukken. Dan zie ik hoe sommige dingen steeds weer als refreinen terugkeren. Het herlezen kan leiden tot nieuwe inzichten: we leven en merken dat we verder groeien.”
Als kluizenaar heeft u veel gewandeld. Wanneer wordt wandelen een oefening in bewustzijn?
“Wandelen is een kunst. Het kan zelfs in de kleinste ruimte. Stap voor stap, langzaam het gewicht van het lichaam laten overgaan van de ene voet op de andere, op het ritme van het in- en uitademen, heel traag en aandachtig. Ook in stad kan men met een zuiver hart en open aandacht elke dag dezelfde wandeling doen. Je kent de gevels en de straatstenen misschien al jaren. Maar bewust wandelen zonder enig gepieker in je hoofd, biedt elke dag nieuwe kansen om nieuwe dingen op te merken. Het is een kunst.”
Heeft u een advies voor iedereen die wat meer alleen zijn, en wat meer stilte in zijn of haar leven wil brengen?
“Volg je hart. Geen codes of knepen of trucs. Leef echt, onbevangen, stil, adem bewust en verwonder je dag aan dag. Het grote leven passeert door jouw eigen bestaan hier en nu, nooit ergens anders en straks. De innerlijke stilte scheidt nooit iemand van de anderen, maar schept juist een onvermoede gemeenschap.”
- Karine Hoenderdos schreef voor Flow 1 een verhaal over alleen zijn.
Tekst Karine Hoenderdos Fotografie Adelina S. Gray/Unsplash
