Als ons de afgelopen maanden iets duidelijk is geworden, is het dat we best veel voor lief namen. Pas toen die vanzelfsprekende dingen er ineens niet meer waren, merkten we hoeveel verborgen geluksmomenten er eigenlijk waren op een dag.
‘Een man weet pas wat-ie mist als ze er niet is’, zong De Dijk ooit zo mooi. En zo bleek het dus met veel in het leven te zijn. Die lunch met 25 man aan de lange tafel op de redactie. Die gesprekjes tussendoor bij de koffieautomaat. Die arm om je heen als je er even doorheen zat. Op het werk bleken er dagelijkse heel veel contactmomenten te zijn geweest die we pas misten toen we allemaal thuis moesten gaan werken.
We kwamen erachter dat er zo veel gebeurt tussendoor. Tussendoor bleken we vaak veel ideeën te verzinnen. Of flauwe grappen te maken. Of koffie voor elkaar te halen. We luisterden als iemand het even niet meer wist en versierden de boel als er iemand jarig was. Alles was weg nu we thuis zaten en inlogden bij online vergaderingen.
Het was in alle opzichten een wake-upcall. We hebben ons voorgenomen niet meer zo vaak de dingen voor lief te nemen. Wat misten we ze opeens, al die mensen die je niet per se zelf hebt uitgekozen, maar zo veel toevoegen aan je leven. De collega’s dus, maar ook de voorbijgangers, de onbekenden op een feestje, degene die naast je in de bioscoopzaal zit. Het zijn de mensen die vaak zorgen voor de frisse blik. Het inkijkje in een ander leven. De andere mening. Het onverwachte.
De ongezellige vergaderruimte waar we opeens heimwee naar hadden, het opletten of je aan de beurt bent bij de bakker, met z’n allen in een volle lift staan, een propvolle kamer vol verjaardagsgasten. Wat zijn ze bijzonder eigenlijk hè? We laten ze straks niet langs ons heen gaan, maar gaan ervan genieten. En denken terug aan deze tijd, de tijd dat alles anders was.
- Flow 7 ligt nu in de winkel.
Illustratie Amy Blackwell
