Ze was bevriend met kunstenaars uit de Bloomsburygroep, maar hield er een geheel eigen stijl op na. En ook in haar privéleven ging schilder en schrijver Dora Carrington (1893-1932) haar eigen weg. Makkelijk was die niet.
De liefde kan op onverwachte momenten toeslaan. Eind 1915 is de 22-jarige Carrington – haar voornaam Dora heeft de talentvolle jonge schilder een paar jaar geleden als burgerlijke ballast van zich afgeworpen – een weekendje weg met vrienden. Tijdens een wandeling probeert de magere, dan 35-jarige schrijver Lytton Strachey haar, een jongensachtig meisje, te zoenen. “Die vreselijke oude man met een baard heeft me gekust!” vertelt ze bij terugkeer in het vakantiehuis aan haar vriendin.
Die probeert haar gerust te stellen: Lytton is homoseksueel, dus het zal vast bij deze ene poging blijven. Huh? De vriendin moet het woord h-o-m-o-s-e-k-s-u-e-e-l voor Carrington spellen, ze heeft er nog nooit van gehoord. Verontwaardigd zint ze op wraak. De volgende ochtend sluipt ze zijn kamer binnen om, terwijl hij slaapt, stiekem die prikkende, rode baard af te knippen. Terwijl ze zich over hem heen buigt, opent hij zijn ogen en kijkt haar aan. En dan is ze verliefd. Levenslang.
Carrington is de schilder van een klein, heel persoonlijk oeuvre, waarvan ook nog eens een deel in de loop der jaren verloren is gegaan. Ze schildert portretten van vrienden en familieleden, landschappen waarvan ze houdt, bloemen uit haar eigen tuin. Tijdens haar leven exposeert ze nauwelijks, ze houdt haar werk liever voor zichzelf. Pas 38 jaar na haar dood wordt in 1970 de eerste solo- expositie georganiseerd.
Een overzichtstentoonstelling volgt in 1995, in het kielzog van de film Carrington, met Emma Thompson in de hoofdrol. John Rothenstein, van 1938 tot 1964 directeur van de Tate Gallery in Londen, noemt haar in 1978 ‘de meest verwaarloosde serieuze schilder van haar tijd’. Daarnaast is ze een eigenzinnig schrijver, waarvan haar brieven en dagboeken (onlangs opnieuw uitgegeven) getuigen. Dat ze desondanks betrekkelijk onbekend is, kan voor een groot deel verklaard worden door één gegeven: de liefde ging voor het werk.
- Meer over het leven van Dora Carrington lees je in Flow 8.
Tekst Liddie Austin Fotografie Getty Images
