Columnist en schrijver Aaf Brandt Corstius over zinnetjes die haar aanspreken of inspireren. Deze keer: project alfabet.
Interieurs bekijken: ik ben er verslaafd aan, maar soms weet ik niet of het een goed idee is. In bladen, op internet, op sites als Apartmenttherapy.com – de make-overs, de zelf getimmerde stapelbedden, de boekenzolders met rustieke balken en sfeerverlichting: het is heerlijk om naar te kijken, maar je wordt er ook wel wat onrustig van. Zo van: moet ík niet een boekenzolder met sfeerverlichting?
Daarom was ik opgelucht toen ik op het blog Cupofjo.com (waarop ook vaak veel te mooie interieurs van hippe New Yorkers staan) een redelijk realistisch appartement tegenkwam. Het was van een stel met een kind in Wellington, Nieuw-Zeeland, en wat mij al meteen geruststelde was dat zij naast hun voordeur het onaantrekkelijke, maar broodnodige agglomeraat van jassen, fietshelmpjes en tassen hadden dat wij thuis ook hebben. Bij al die andere interieurmensen is de ingang altijd: twee beige jassen die nonchalant bungelen aan ruwhouten haken. En verder niks.
Ook leuk: boven op de keukenkastjes van dit gezin stond een hoop troep, net als bij ons – niks geen halflege houten planken met precies de goede witte porseleinen raad erop. En: ze hadden een muur bij de keuken beschilderd met schoolbordverf (vaste prik in interieurproducties) en daar de letter B en een grote bij op getekend. Dat is op zich al jaloersmakend, vooral als je het idee erbij las.
Bij de B blijven
De vrouw des huizes vertelde dat ze van plan waren om om de zoveel tijd een nieuwe letter met bijpassende tekening op het bord te zetten, zodat hun zoon het alfabet kon leren. Maar ze waren bij de B blijven steken, en ze zei: ‘We zullen nog wel een tijdje bij de B blijven.’ Dat vond ik zo’n goeie. ‘We zullen nog wel een tijdje bij de B blijven.’ Je begint vol goede moed aan een project – het alfabet, een duidelijker project kan het niet worden: je moet van A naar Z – en je blijft hangen bij… de B. De tweede letter. Dat is één ding, maar het is iets anders om dat gewoon te omarmen. Of te accepteren, in ieder geval.
We zullen nog wel een tijdje bij de B blijven: zo is het gewoon vaak in het leven. We verwachten, tegen beter weten in, dat we altijd maar zullen doordenderen van A naar B naar C en zo in een rechte lijn naar Z, maar zo is het natuurlijk niet altijd. Nou ja, zo is het maar in sommige gevallen. Een van de volgers van Cup of Jo had ook bij de commentaren geschreven: ‘Ik ben op een hoop gebieden nu al een tijdje bij de B blijven hangen. Ik ga deze zin onthouden – heel handig!’
Een liefdesrelatie ontwikkelt zich met horten en stoten, een loopbaan gaat weleens over een lange hindernisbaan: soms moet je dertig stappen terug of, zoals bij Monopoly, weer helemaal bij Start beginnen. En soms blijf je heel lang hangen bij de B, om langzaam door te kruipen naar C. Of kun je juist in één keer door rausjen naar Z (omdat je zoon de rest van de letters inmiddels allang op school heeft geleerd).
Het deed me denken aan mensen die ik ken die hun keuken aan het verbouwen waren. Dat schoot niet op en jarenlang stond er in potlood een bouwplan van de timmerman op de zijkant van hun keukenkast. Die mensen besloten dat tot een stijlstatement te verheffen: lekker urban, die timmermanstekening op de zijkant van de kast. En het had ook wel wat. Die B op dat schoolbord was ook een tastbaar, zeer aanwezig bewijs van een plan dat ergens was gestagneerd, maar je zag er alle goeie moed, de welwillendheid, de hele plannerigheid en goeiigheid nog zo goed van in. En ach, dan staat er tien jaar een krijttekening van een B met een bij op je keukenmuur. Is dat nou erg?
- Deze column van Aaf vind je terug in Flow 6-2019.
Tekst Aaf Brandt Corstius Fotografie
