Wat gebeurt er toch allemaal, en hoe gaan we met alle veranderingen om? Op ons blog vertelt steeds iemand van het Flow team hoe zij de dingen aanpakt: praktisch en in het hoofd. Deze keer: Irene (creative director Flow) over hoe ze helemaal niet opeens meer tijd heeft, zoals ze in eerste instantie dacht.
Ik heb niet meer tijd. Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik heb dus helemaal niet ineens meer tijd. Dacht ik vorige week nog: oké, ik geef me over aan dit nieuwe thuisblijven en dan komt er tijd om te lezen, ontspullen, legpuzzelen, brieven schrijven, nieuwe recepten uitproberen, art journallen, muren verven, tuinieren, online yogalessen meedoen en die les ukelele volgen (uh, die wil ik dan wel graag, mijn goede voornemen voor zaterdagmiddag… Meer info op uked.nl, even scrollen naar beneden).
Maar vandaag denk ik vooral: hóe dan?
Mijn hoofd is vooral bezig alle veranderingen elke dag te verwerken en eigenlijk is er daarna niet meer zo veel energie over. Er lijkt ineens een soort alle-dingen-die-ik-nu-wil-doen-stress te zijn. En zelfs nu de keuzes geminimaliseerd zijn, is er blijkbaar nog veel te kiezen.
Is dit de nieuwe keuzestress? En hoe kan er nog keuzestress zijn als er al zo veel keuzes zijn weggevallen? Hoe deed ik dat dan vroeger (ja, het voelt al als vroeger) eigenlijk, toen ik ook nog kon kiezen voor bioscoop, uit eten, festival, theater, de deur uit?
Ik heb besloten vooral maar lief te zijn voor mezelf. Hoezo verwacht ik ineens dat ik allemaal dingen kan oppakken? Dit nieuwe leven vraagt veel, van iedereen. Van al die mensen die nu juist keihard werken. Van al die mensen die nu hun kinderen bijstaan met huiswerk of een nieuw ritme vinden. Van al die mensen die nu zich eenzaam voelen of juist verlangen naar een beetje eenzaamheid omdat ze gek worden van hun huisgenoten.
Ik hoef dus even niets. Ik wil graag dat onze nummers troost bieden, en inspiratie, en afleiding, en je helpen. Dat we online mooie en inspirerende dingen met je kunnen delen. En dat mijn pubers hun draai vinden in dit leven waarin er zo veel wegvalt. En ik schrijf nog eens een kaartje naar mijn moeder die in een verzorgingshuis woont aan de andere kant van het land, waar ik niet naartoe mag. En het wordt vanzelf stil in mijn hoofd. Er hoeft nu helemaal niets. Alleen maar zijn. Dat is even genoeg.
Tekst en fotografie Irene Smit
