Vier jaar lang liep er een egeltje rond op Instagram: Ernest Hedgingway. Op een gegeven moment had hij wel 50.000 volgers. Een ode aan dit bijzondere huisdier van Nikki Fondell uit de Verenigde Staten. (Het interview vond plaats in 2013.)
“Anderhalf jaar geleden dacht ik: ik wil een huisdier. Omdat ik in een eenkamerappartement woon, was ik beperkt in mijn keuze. Ik koos het allerkleinste egeltje, want die zag er zo lief uit. Omdat hij me aan Ernest Hemingway deed denken, noemde ik hem Ernest Hedgingway. Ik maakte foto’s van hem die ik deelde op mijn blog. Maar het werden er zo veel, dat ik hem een eigen Instagram-account heb gegeven.
Blijkbaar vond de organisatie van Instagram hem ook schattig, want zij zetten een foto van Ernest op de algemene pagina. Voor ik het wist, had ik 35.000 volgers. Soms denk ik: Ernest moest eens weten. Hij houdt helemaal niet van vreemde mensen. Hij is verlegen en introvert. Als ik bezoek heb, blijft hij in zijn huisje. Soms is het net een mopperend oud mannetje. Als hij iets niet wil, zet hij zijn stekels op en maakt snurkgeluiden.”
“Ernest lijkt op mij. In het begin vond ik het een beetje beangstigend, al die vreemde volgers. Ik dacht: wat willen ze van mij? Totdat ik leuke berichtjes begon te krijgen. Toen ik op mijn blog vertelde dat ik zelf boeken wilde gaan schrijven, schreven mensen: ‘we kunnen niet wachten om ze te lezen’. Ik ben ook gevraagd of ik een kinderboek wil maken over Ernest, maar ik broed nog op een verhaal.
Wat Ernest denk ik zo populair maakt, is dat hij net een klein persoontje is. Een fantasiefiguurtje. Zo maak ik de foto’s ook, als een mini-verhaal: ‘Ernest ontdekt de wereld’. Ik doe alsof ik hem zo op de platenspeler, in de typemachine, op een boek, in mijn schoen of in de vintage koffer heb gevonden. Ik had dit allemaal nooit kunnen bedenken. Het een leidt tot het ander.
‘Live the life you’ve imagined’, staat er op een van de foto’s met Ernest. Daarmee bedoel ik: leef nu het leven waar je van droomt. Door al dat verhuizen heb ik geleerd niet te ver in de toekomst te kijken. Je weet nooit wat je te wachten staat, en terugkijken kan verdrietig zijn. Mijn geluk is vandaag. Het fotograferen helpt me daarbij. Ik vang de mooie momenten met mijn lens.”
- Het complete verhaal en meer foto’s van Ernest vind je in Het grote vertraagboek.
- Het Instagram-account van Ernest vind je hier.
Interview Eva Loesberg Fotografie Nikki Fondell