Als je maar genoeg je best doet, kun je alles voor elkaar krijgen, denken we vaak. Maar verpleeghuisarts en filosoof Bert Keizer pleit voor een relativerende houding: ‘We weten gewoon niet hoe het leven in elkaar zit.’ Journalist Sjoukje van de Kolk interviewde hem voor de nieuwste Flow. In dit blog delen we vast een inzicht.
Uit uw boek spreekt vooral een relativerende toon. Is dat een houding die je helpt in het leven?
“Ik denk het wel. Als je geneeskunde studeert, denk je dat je mensen gaat redden of in elk geval beter maken. En dan word je verpleeghuisarts of huisarts en dan is het allemaal anders. In het verpleeghuis leer je wel om niet al te veel volgens een plan te werken, het is rommelig en je kunt de mensen die daar zitten niet echt meer beter maken. Het werken daar relativeert en leert je om alles, inclusief jezelf, niet al te serieus te nemen. Als arts weet je ook hoe het eindigt.”
“Je kunt niet leven als je je er steeds maar zorgen over maakt dat je dood gaat, maar je hebt sterker dan anderen het besef: er moet wel gestorven worden. Dat brengt relativisme met zich mee en ook een zekere afstand. Maar ook in het verpleeghuis heb je nog mensen die kunnen relativeren en om zichzelf kunnen lachen. Zelfs in al hun ellende. De mensen die dat kunnen zijn vaak het beste af. Doordat ze op die manier met zichzelf en met anderen kunnen omgaan blijven ze toch prettig gezelschap.”
- Je vindt het interview in Flow 1-2017.
- Het boek van Bert Keizer is verkrijgbaar in onze shop.
Tekst Sjoukje van de Kolk Handlettering Clairice Gifford
