Oma's kruissteken op de muren in Portugal

Toen Aheneah zich realiseerde dat kruissteken op dezelfde manier werken als pixels, was het idee voor haar installaties geboren.

Aheneah: “Als kind keek ik toe hoe mijn overgrootmoeder Narcisa, mijn oma’s Lurdes en Maria en mijn moeder Adriana samen naaiden, breiden en borduurden. Ik weet nog dat ze tips uitwisselden en tijdschriften aan elkaar uitleenden: ik wilde deel uitmaken van hun ‘club’ en vroeg of ze het mij ook wilden leren. Zo ontdekte ik dat iets nieuws leren de leukste manier is om mijn vrije tijd door te brengen.

Mijn kijk op borduren veranderde toen ik de kruissteek leerde kennen. Mijn oma Maria liet me een lapje zien – een bezit dat ik nog steeds koester – waarop letters in een kruissteek waren geborduurd. Als grafisch ontwerper en liefhebber van graffiti was ik altijd al gefascineerd door typografie, maar toen ik die letters zo zorgvuldig in een kruissteek geborduurd zag, viel ineens alles samen. Het was een soort keerpunt: ik realiseerde me dat kruissteken op dezelfde manier werken als pixels. Twee vergelijkbare eenheden, maar bij verschillende generaties tot leven gekomen.

De belangrijkste boodschap van mijn installaties is om nooit je roots te vergeten

Ik begon tijdens mijn studie te experimenteren en door de invloed van graffiti werd het makkelijker om installaties buiten te maken. En zo stond ik op een dag ineens oog in oog met een kruissteek die groter was dan ikzelf. Om de details en textuur te bekijken moest ik dichterbij gaan staan, om het grote geheel te zien moest ik juist een paar stappen naar achter doen.

Kruissteken op de muur

Hoe ik werk? Het beginpunt van een ontwerp is altijd digitaal. Daarna is het tijd voor de naalden, draden en scharen – voor het handwerk dus. Ik spring steeds van digitaal naar analoog en andersom. De ene dag ben ik thuis om met mijn oma’s de wollen lussen voor te bereiden, de andere dag sta ik in een werkplaats met hout, schroeven en spijkers en vaak is de eindproductie weer digitaal.

De plek waar het kunstwerk komt, is belangrijk. Ik werk meestal op uitnodiging en probeer dan eerst uit te vinden wat voor soort mensen daar leven. Wat is hun traditie, hun geschiedenis en hoe kan dat mijn ontwerp beïnvloeden? Daarnaast vraag ik meestal aan de lokale bevolking om me te helpen met de installaties. Dat is een geweldige manier om een stad vanuit een ander perspectief te leren kennen en om ideeën en technieken te delen.

Het is openbare kunst, dus mijn installaties zijn vluchtig – de hoeveelheid zon per dag, regen, vandalisme: het heeft allemaal invloed. Maar inmiddels is de techniek verbeterd en zitten mijn ontwerpen zo in elkaar dat ze een maximale weerstand bieden tegen de omstandigheden van buitenaf.

De belangrijkste boodschap van mijn installaties is om nooit je roots te vergeten. Wie weet kun je ze transformeren op een manier die niemand had verwacht, en zo een bepaalde techniek of kennis terugwinnen die was weggezakt. Twee generaties verbinden door van beiden de technieken te combineren, vind ik niet alleen interessant maar ook mooi.”