Hoewel Flow’s Astrid haar overvolle boekenkast en vintage serviezen heel gezellig vindt, vroeg ze zich toch af of haar huis wat minder vol kon. Ze schreef een jaar lang blogs over de betekenis van spullen en ontspullen. We lichten er opnieuw een aantal uit. Deze keer: de aller-allerlaatste.
Gisteravond had ik onenigheid met de man des huizes over troep in huis. Ik vond dat wel lekker symbolisch: ruzie krijgen over spullen terwijl ik mijn laatste stukje over ontspullen moet schrijven. Het ging erom dat ik het gevoel had in een grote kledingkast te wonen. De man in kwestie mag graag zijn overhemden door het hele huis te drogen hangen. Als je ook maar ergens een kledinghanger achter kunt haken, hangt hij er zijn vers gewassen hemd aan, als een lichtgevende vlag. Iets waar ik me enorm aan erger.
Nu was hij niet onredelijk hoor, maar hij had problemen met het tijdstip waarop ik dit onderwerp tot op de bodem uit wilde zoeken: half elf ’s avonds. Net toen hij zich met de nieuwe Runners World en een drankje op de bank had genesteld. Mijn conclusie was dan ook dat ruzies niet zozeer ontstaan door het onderwerp van de ruzie, maar door het tijdstip waarop ze gevoerd worden. Hij vond het meer een onderwerp voor half tien ’s ochtends. Afijn, mijn laatste stukje over ontspullen dus.
Tiny houses en ontspullen
Een jaar geleden werd ik verliefd op tiny houses. Je zag ze toen voornamelijk in Amerika, inmiddels is de Tiny House Movement ook in Nederland aan het groeien. Vooral het gegeven dat je het merendeel van je spullen weg moet doen om in zo’n houten huisje op wielen te kunnen wonen, sprak me aan. De bewoners legden zo mooi uit hoeveel vrijheid je dat oplevert. Als je niet meer hoeft te werken voor je hypotheek, kun je gaan en staan waar je wilt. En ze vertelden dat spullen zo’n ballast kunnen zijn. En als je leeft met minder, wordt ook duidelijk wat voor jou de essentie van het bestaan is. Ontspullen leek me een oplossing voor heel veel stress in mijn leven.
Bezoekje van de radio
Er bleek ontzettend veel over te vertellen, en het was ook leuk om zelf eens wat beter na te denken over hoe ik met spullen omga. Nu wil je natuurlijk weten of het me gelukt is. Leven met minder. Misschien is mijn reactie illustratief toen ik werd gebeld door het NOS Radio 1 Journaal. Want mijn stukjes werden gelezen, en zo was ik opeens ook in de krant en op de radio. Radio 1 vroeg of iemand langs kon komen voor een item. Ik kreeg een kleine paniekaanval. Deze mensen verwachtten waarschijnlijk een leeg huis, een kale kamer, een bewoner die in minimalistische kleding de deur opendoet. Hoe ging het me lukken om in een paar uur onze gang, woonkamer en keuken enigszins toonbaar te krijgen en me te presenteren als een bloedserieuze ontspuller? Want ja, ik was aan het minderen, maar gaf het hele project wel een halfbakken invulling.
Ik mieterde het een en ander op ons bed boven en verschoof snel wat in de trapkast, waarna ik mijn toevlucht zocht tot verwachtingen-management. “Eh, ik ben maar een huis-, tuin- en keukenontspuller hoor,” zei ik tegen de journalist. “Ik woon niet in een heel leeg huis. Ik ben meer van hoe de wind waait.” Toch heeft al dat ontspullen me wel degelijk wat opgeleverd. Er is iets ingedaald in mijn gedrag, een soort nieuwe vanzelfsprekendheid. De zogenaamde leuke-spullen-winkels loop ik zonder blikken of blozen voorbij, er zijn vuilniszakken vol (ik schat een stuk of 25) de deur uitgegaan, de schuur is opgeruimd en de zolder uitgemest.
Veel kleren stopte ik in de Zak van Max en oude meubels opknappen bleek leuker dan nieuwe kopen. Spaaracties voor bloempotten of vershouddoosjes van supermarkten negeer ik, net zoals de uitverkoop en de tombola op het werk. De woonkamer is leger en waar ik vroeger droomde van een grote villa als eindstation van mijn wooncarrière, doemt daar nu een mini-huisje op met lekker veel geld over om te reizen. Iets waar ik toch gelukkiger van word dan van een breedbeeldtelevisie. Ik las veel over ontspullen en werd vrolijk van het lezen over al die mensen die nadachten over de consumptiemaatschappij, en of dat niet een beetje anders kon.
Inspiratie van anderen
Veel ontspullers bedachten allerlei projectjes om zooi het huis uit te krijgen. Ik heb onnoemlijk veel filmpjes gekeken van mensen die rondleidingen geven in hun minihuis in Tokio of New York, met opklapbedden en uitschuiftafels en wasmachines die je met voetpedalen laat ronddraaien. YouTube staat er vol mee. Niet dat ik dat allemaal zelf ook ging doen, maar het is zo’n veilige positieve wereld met blije mensen, die niets meer nodig hebben om gelukkig te zijn dan een zonnepaneeltje en een e-reader. Ze hebben meestal een pluistrui aan, er hangt een surfplank aan het plafond en alles is goed. Er kwamen ook wat van die leuke mensen op mijn pad.
Zoals Babette Porcelijn, van wie ik leerde dat repareren en iets opnieuw gebruiken ook echt beter is voor Moeder Aarde. Daar was het me niet om begonnen, maar het schudde me wel wakker. En ik ontdekte dat de Nederlandse overheid steeds vaker het tiny wonen faciliteert. Gemeentes wijzen plekken aan waar de mini-huizen op wielen mogen staan. Woningbouwverenigingen onderzoeken hoe ze aan nieuwe woonwensen (kleiner en flexibeler) kunnen voldoen. Maar het allerleukst van dit onderwerp is dat het je dwingt om na te gaan denken over wat je echt gelukkig maakt en waar je je tijd in wilt steken.
Een wijze les
Het gaat bij ontspullen eigenlijk helemaal niet om die spullen of over opruimen, tiny houses of Marie Kondo. Het gaat erom wat je met de rest van je leven wilt gaan doen. Altijd maar mooier, beter, meer? Of maak je andere keuzes? Een van de meest gedeelde quotes op social media is niet voor niks: ‘The most important things in life aren’t things.’ Naast een opgeruimder huis, meer vrije tijd en wat meer geld over, vind ik – halfbakken ontspuller of niet – dat hernieuwde inzicht toch wel de allergrootste bonus van deze schrijverij.
- Dit was Astrids laatste blog over ontspullen. Volgende week schrijft ze nog een terugblik.
- Meer blogjes vind je in Het grote boek van minder.
Tekst en fotografie Astrid van der Hulst
