Hoewel Flow’s Astrid haar overvolle boekenkast en vintage serviezen heel gezellig vindt, vroeg ze zich toch af of haar huis wat minder vol kon. Ze schreef een jaar lang blogs over de betekenis van spullen en ontspullen. We lichten er opnieuw een aantal uit. Deze keer: geheim verlangen.
Laatst zat ik een beetje in mineur door de Nederlandse Vogue Living te bladeren. Niet omdat ik ’m stom vond, want hij beviel me eigenlijk wel. Vooral omdat er lekker rommelige huizen in stonden: heel veel van die Engelse landhuizen met hertenkoppen aan de muur, hobbelpaarden, gekke kastjes, rijen regenlaarzen, muren met tientallen fotolijstjes, oude sofa’s met kussens en stapels schriftjes en rommeltjes op bureaus. En daar zat ’m de kneep. Sipjes bladerde ik door al dat moois.
Mocht ik als ontspuller dit nog wel leuk vinden? Had ik nu niet ook afscheid genomen van de overdadige huizen, waar ik op vakantie in Engeland altijd de hele familie mee naartoe sleep omdat er niets leukers is dan ronddwalen in zo’n liefdevol onderhouden National Trust House, met thee toe in de theetuin? Het is dezelfde lol waarmee ik zes seizoenen Downton Abbey verslond. Ik keek deze serie altijd vanwege de twee lagen. De ene is de verhaallijn, die verslavend is, maar niet per se wereldschokkend. De andere is het huis zelf. De gedekte tafels, de lampen, gordijnen, de servieskast in de keuken, het gepoetste zilver, de fantastische jurken. En voor dit alles een dozijn personeel dat de hele dag met niets anders bezig is dan deze spullen in de beste staat houden.
Mijn god, wat wil ik dat huis nog graag eens in het echt zien. Maar een ticket veroveren voor de paar dagen per jaar dat het open is voor publiek, is weer een verhaal apart. Terug naar de Vogue. Ik zag een smulhuis in het Britse Somerset, van een modeontwerper van wie ik nog nooit had gehoord. Alice Temperley heet ze. En ze heeft een huis met ezels en een lama in de tuin, muurschilderingen, boekenstapels die dienen als bijzettafeltje en een overvolle schouw. Daar zat ik dan met mijn goede gedrag. Het huis dat ik wilde, stond in de Vogue. En het stond vol met zooi. Of op z’n minst met dingen die de bewoner Alice en ik niet nodig hebben. En ik kan er met niemand over praten, want ik schrijf over ontspullen.
Om een beetje rustig te worden, heb ik dit met mezelf afgesproken. Zolang ik geen personeel kan betalen om landgoedachtige huizen te onderhouden, is ontspullen de weg naar geluk. Maar zodra ik me een Mr. Carlson en Mrs. Hughes kan veroorloven, verhuis ik meteen naar Highclere Castle, zonder spullen. En dan mag iedereen komen. Zonder ticket.
- Meer blogjes van Astrid over ontspullen vind je in Het grote boek van minder.
Tekst en fotografie Astrid van der Hulst
