Hoewel Flow’s Astrid haar overvolle boekenkast en vintage serviezen heel gezellig vindt, vroeg ze zich toch af of haar huis wat minder vol kon. Ze schreef een jaar lang blogs over de betekenis van spullen en ontspullen. We lichten er opnieuw een aantal uit. Deze keer: iets met een stekker.
Eigenlijk hebben we hier in huis al heel veel dingen niet. Dat komt niet omdat we zo’n braaf ontspul-huis zijn, maar meer omdat we er vaak zo tegenop zien om het te regelen. Uit suffigheid dus. Zo hebben we geen droger, omdat man en ik allebei heel moe worden van de witgoedwinkel. En de was droogt zonder ook wel, gewoon omdat Moeder Natuur dat voor je doet. We hebben geen fatsoenlijke breedbeeldtelevisie (om dezelfde witgoedwinkelreden) en boven kijken we geen tv omdat ik me in een alles-in-één abonnement had laten aanpraten door een telefonische KPN-verkoper en niet doorhad dat het betekende dat televisie nummer twee het niet meer ging doen zonder een of ander doorzendkastje.
Geen zin om te regelen. Bovendien kun je Ik vertrek prima terugkijken op je telefoon. We hebben geen mooie lamp op de overloop omdat we geen zin hebben de oude eraf te halen en de slinger kerstlampjes eromheen vooralsnog ook voldoet. En we hebben geen magnetron, gourmetset, citruspers, sapmachine, frituurpan, hogedrukspuit en elektrische heggenschaar. Eigenlijk kan de hele afdeling handige apparatuur ons zo’n beetje gestolen worden. Ik weet ook niet hoe dat komt, iets met een stekker eraan boeit gewoon niet zo.
Maar met twee puberzoons in huis komen er op een gegeven moment klachten, en zo kwam er een dag dat er toch een PlayStation geïnstalleerd moest worden. Huisgenoot dook weg, dus was ik de sigaar. Behalve dat ik erachter kwam dat onze prehistorische televisie wat HDMI-ingangen miste (geeft niet, ik wist ook niet wat dat was), ik twee keer heen en weer moest rijden naar de Mediamarkt voor wat tussenstukjes en vervolgens de hele Mediamarkt én Sony én huisgenoot heb vervloekt, had ik na afloop zo’n onbevredigend gevoel. Ja, de PlayStation deed het, maar ik voelde me in één klap twee jaar ouder. Dat heb ik nou nooit als ik een boek heb uitgelezen of een kast heb geschilderd: het idee dat iemand (een fabrikant) tijd van me heeft gestolen.
Een paar dagen geleden ontmoette ik Babette Porcelijn. Omdat ik heb geschreven over De verborgen impact, belandden we samen in een radio-uitzending. In dit boek laat Babette zien wat spullen met stekkers eigenlijk doen met ons milieu. En dat komt dan niet per se door het elektriciteitsverbruik, maar door het maken ervan. Denk daarbij niet aan het fabrieksproces, maar aan de mijnbouw. Ook voor een laptop worden in mijnen grondstoffen gedolven. Als we in ons huidige tempo doorgaan, raken bepaalde grondstoffen (zoals goud) volgens Babette al over tientallen jaren op. Wat ik me nooit had gerealiseerd, is dat in je laptop bijvoorbeeld ook goud zit. Sterker nog: in twee vrachtwagens vol afgedankte laptops zit 3,5 kilo aan goud.
Ik voelde me in één klap veel minder suf met ons huis zonder al die elektrische apparaten. Als ik voortaan een opgetrokken wenkbrauw tegenkom over onze hopeloze afdeling huishoudelijke apparatuur, gooi ik er gewoon een weetje van Babette in. Haar tips om verstandiger om te gaan met dit soort gadgets: Gebruik een apparaat tot-ie helemaal op is of laat het repareren. Gebruik je iets niet, geef het dan door of breng het naar de kringloopwinkel. Zo blijft het in omloop voor gebruik en hoeft er elders geen nieuwe te worden gekocht. Kies voor tweedehands in plaats van nieuw, of kies voor huren of leasen. En tot slot: bedenk of je het echt nodig hebt, dus koop gewoon minder.
- Meer blogjes van Astrid over ontspullen vind je in Het grote boek van minder.
Tekst en fotografie Astrid van der Hulst
