Hoe moet dat ook alweer, ontspannen? Bente (23) werkt onder meer als online editor bij Flow en wil van een bijna-burn-out naar een stressvrij leven. Ze schrijft elke vrijdag over haar weg hiernaartoe.
“Wat ligt er bij jou thuis op de vloer?”
Ik vind het maar een rare vraag en antwoord dat ik, geloof ik, een houten ondergrond heb. Mijn ademtherapeut, bij wie ik een eerste gesprek heb op advies van de huisarts, lacht en vraagt verder.
“Ligt er ook iets zachts op die houten vloer, een kleed, bijvoorbeeld? En heb je ook iets waar je je benen op kunt leggen terwijl je op zo’n kleed ligt?”
“Ja, in mijn studeerkamer.”
“Mooi. Ik wil dat je daar gaat liggen.”
“Oké, en wat moet ik dan doen?”
“Niks. Twintig minuten ’t liefst, minimaal tien.”
Daar schrik ik van. Want hoe ga ik dat voor elkaar krijgen, twintig minuten stilliggen?
“Krijg ik daar ook een instructieboekje bij?” piep ik.
Tijd voor een digitale voorstelronde. Mijn naam is Bente. Ik ben net afgestudeerd, werk nu als freelance journalist en in mijn vrije tijd pieker ik veel. Deze zomer werd ik 23 jaar. In diezelfde periode had ik zo’n twintig paniekaanvallen. Terwijl mijn vrienden aan randen van zwembaden in Spanje zaten en aan ijsjes likten in Italië, probeerde ik me te focussen op mijn ademhaling. Want ik snapte even niet meer hoe dat ook alweer werkte, normaal ademen.
Stiekem kan ik het wel raden, met een enorm druk jaar achter de rug. En mijn karakter heb ik ook niet echt mee. Lees: perfectionistisch, ambitieus, controlfreak. Op het randje van een burn-out, is de verklaring voor mijn constante hyperventileren en paniek. Er moet een knop om.
Daar zit ik dan, bij mijn ademtherapeut op een woensdagochtend. Al in paniek door de gedachte dat ik twintig minuten op mijn vloerkleed moet liggen zonder iets anders te doen. Maar het is broodnodig, want mijn lichaam is op, vertelt mijn therapeut. En daar moet ik weer naar leren luisteren als ik beter wil worden.
En dat wil ik, beter worden. Ik wil leren hoe het is om met minder stress door het leven te gaan. Om helemaal in het nu te zijn, zonder dat ik constant denk aan alles wat ik nog moet doen. Ik wil een leeg hoofd en liever voor mezelf worden. Ik wil weten hoe het is om ontspannen te zijn, zonder stress.
Na vijf jaar iedere dag stress, gaat het een pittige reis worden. Maar ik pak mijn koffers met de intentie nooit meer terug te gaan naar mijn plek van vertrek, en ik neem je graag mee op mijn weg naar een hopelijk stressvrij leven. Mijn eerste stop? Het vloerkleed in de studeerkamer.
