Jan-Albert Hootsen gaat op zoek naar stilte in een van de allergrootste en lawaaiigste steden ter wereld: Mexico-Stad.
Hoewel Coyoacán, een deelgemeente van Mexico-Stad, op een gemiddelde zondag geldt als een van de rustiger gedeelten van de hoofdstad, kan het rondom boomkwekerij Viveros behoorlijk lawaaiig zijn. Kinderen spelen, restaurantjes en tacokraampjes draaien muziek op hoog volume, terwijl de oefensessie van een drumbandje hard genoeg is om boven het geluid van het verkeer op de nabije Avenida Universidad uit te komen.
De kakofonie wordt snel minder bij het binnenwandelen van Viveros. De rijtjes bomen dempen het geluid en al snel zwiept een golf van plotselinge rust over je heen. Voetstappen zijn nu hoorbaar, net als het gefluit van vogeltjes en het zachte gepraat van een groepje mannen en vrouwen dat tussen de bomen de yogamatten oprolt. Zelfs het gescharrel van talloze eekhoorntjes in het gras is te horen.
Viveros de Coyoacán is een van mijn favoriete plekken in Mexico-Stad. In het weekend neem ik graag de tijd om er een paar uur te lezen en te wandelen. Dat kan hier heerlijk, want alleen voetgangers hebben toegang en dat is redelijk zeldzaam in de Mexicaanse hoofdstad. Daarnaast heeft Viveros nog iets wat bijna nergens anders in de stad te vinden is: stilte.
Geluidsvervuiling
De dagelijkse gang van de twintig miljoen inwoners zorgt voor overvolle wegen en straten en druk openbaar vervoer. De stad is berucht om de belabberde luchtkwaliteit en de grote hoeveelheden afval. Waar minder over gesproken wordt, is de contaminación acústica, de geluidsvervuiling. Die is overal en maakt stilte tot een luxe die niet makkelijk te vinden is. De gepensioneerde Guillermo Mandujano weet het als geen ander. In Viveros kijkt hij hoe zijn kleindochter een eekhoorn een pinda probeert te voeren. “Ik woon hier al mijn hele leven en ben gewend aan de herrie, maar soms is het een stressvol leven,” zegt hij. “In Viveros kom ik graag. Zonder auto’s, fietsers en verkopers is het er echt een oase.”
De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) classificeerde Mexico-Stad twee jaar geleden als de op zeven na meest lawaaiigste stad ter wereld. Hoewel wettelijk een geluidslimiet bestaat van 65 decibel, ligt het geluid in de stad op veel plekken constant rond de 75 en 85 decibel. Dat is niet alleen letterlijk oorverdovend en levert bij veel inwoners dagelijks stress op, het kan zelfs leiden tot hartklachten bij ouderen.
[…]
Verborgen pleinen
Stille oases vind je vaak per ongeluk, en meestal in de oudere wijken van de stad. Zo trof ik tijdens een wandeling in San Ángel – een mooie wijk met straatjes van kasseien en statige villa’s en kerken uit de zeventiende eeuw – plotseling het piepkleine Plaza de los Arcángeles (Plein van de Aartsengelen) aan. Amper driehonderd meter verderop is het een drukte van jewelste op het grotere Plaza San Jacinto, waar een kunstmarkt en enkele chique restaurants veel publiek trekken.
En ook de Avenida de los Insurgentes, een lange, door autoverkeer geplaagde avenue, ligt maar een paar huizenblokken verderop. Het Plaza de los Arcángeles is echter helemaal afgeschermd van het geluid door de hoge, met paarse bloemen bedekte muren van de omliggende villa’s. Auto’s rijden er zelden of nooit langs, waardoor het lijkt alsof het pleintje in de tijd heeft stil gestaan. Het is een heel bijzonder, bijna therapeutisch gevoel om er te zitten en te lezen.
Het zijn vaak deze pleintjes waar je de stilte in de stad moet zoeken. Het centrum van Coyoacán is heel populair bij binnen- en buitenlandse toeristen, waardoor de pleinen om de prachtige basiliek de hele week vergeven van de mensen zijn. Maar wie de populaire plekjes negeert en enkele minuten door de kleine straatjes wandelt, kan ineens op het Plaza la Conchita terechtkomen: een plein met een aantal fonteintjes en in het midden een kerkje, dat onlangs werd gerenoveerd. Het enige geluid dat hier te horen is, is dat van wat honden, vogeltjes en families met jonge kinderen.
- Het complete verhaal over Mexico-Stad vind je in Flow 2.
Tekst en fotografie Jan-Albert Hootsen
