Aaf: 'Over tien jaar dat dagboekje weer terugvinden en denken: nu kan ik er wel een boek van maken'

Columnist, schrijver en podcastmaker Aaf Brandt Corstius mijmert over iets wat haar opviel.

Een tijd geleden ontdekte ik Nina Stibbe, een ongelooflijk grappige Britse schrijver die na haar vijftigste doorbrak en sindsdien de ene bestseller na de andere schrijft.

Ze begon met een boek, Love, Nina – Despatches from family life, dat bestond uit de brieven die ze tijdens haar au-pairschap in Londen naar haar zus stuurde. Die brieven waren ontzettend grappig, maar ze was ze zelf vergeten tot Nina’s zus ze terugvond. Ze gaf ze uit en dat debuut werd een hit. Nu heeft ze een dagboek uitgebracht (Went to London, took the dog – A diary, hopelijk wordt het vertaald) over haar jaar in Londen, in 2022.

Naar Londen

Nina woonde op het platteland met haar gezin, de kinderen gingen het huis uit en haar huwelijk, waar ze weinig over loslaat, ging bergafwaarts. Toen besloot ze op haar zestigste in een soort opwelling om een jaar in Londen te gaan wonen. Ze huurde een kamer bij een schrijver die ze via via kende en nam haar hond Peggy mee.

De gehuurde kamer was klein, maar het huis was best groot en haar hospita was vaak op pad, dus dan had ze het huis voor zichzelf. Bovendien had Nina nooit alleen gewoond: na haar tijd als au pair trok ze bij haar toekomstige man in en kreeg kinderen. Dus ze was al opgelucht dat ze nu zo kon wonen.

Vrijheid

Wat volgt na deze tijdelijke verhuizing is een jaar van lol, wanhoop, euforie om weer in de grote stad te wonen, een hond die het vuil op straat allemaal opeet en een hereniging met haar twee volwassen kinderen die al in Londen wonen. Die kinderen vinden het, als ik het zo lees, heerlijk dat hun moeder dichtbij een kamertje huurt en gaan aanhoudend met haar zwemmen en ontbijten in leuke cafeetjes.

Als je tussen de regels door niet zou lezen dat ze bang was dat haar huwelijk voorbij was, lijkt het het leukste jaar uit haar leven. Geniet ze van de vrijheid, Londen en haar kinderen en vrienden dichtbij, of ziet ze geen toekomst en vraagt ze zich af hoe ze verder moet? Dat houdt ze in het midden, dat is wel mooi.

Het doet me eraan denken dat ik zelf een dagboek bij zou moeten houden, van de opleiding tot kunstdocent die ik doe en mijn ervaringen bij mijn stage. Maar de leerlingen en docenten verdienen privacy, en zonder personages behalve mezelf (en eventueel mijn hond) is een dagboek niet zo interessant. En toch. Misschien. En dan over tien jaar dat dagboekje weer terugvinden en denken: nu kan ik er wel een boek van maken.