Bente: 'Er zit niets anders op dan te accepteren dat ik soms kopje-onder ga'

Wat doe je als je leven anders loopt dan verwacht? Flow’s online editor Bente van de Wouw bewandelt nieuwe paden. Zonder routekaart, met twijfels. Deze keer: wat doe je als je lijkt te verdrinken in angst en paniek?

Mijn huis is donker, de gordijnen zijn dicht en ik hoor nu te slapen. Om negen uur dronk ik nog een kop kruidenthee en daarna nam ik mijn koptelefoon mee naar bed voor een korte meditatie. Zo eentje waarbij je elk lichaamsdeel welterusten moet wensen. Ik heb zelfs rustgevende olie op mijn kussen gesprenkeld onder het mom van baat het niet, dan schaadt het niet. De stilte onder mijn raam zegt me dat iedereen in de buurt slaapt. Dat maakt me extra boos. Waarom lukt het hun wel en mij niet? Hoe vaak ik ook welterusten zeg tegen mijn linker grote teen of de pink aan mijn rechterhand, mijn lijf weigert.

Met mijn hoofd op mijn kussen en mijn ogen dichtgeknepen denk ik aan wat ik allemaal nog moet doen deze maand. Ik moet bijna het boek inleveren dat ik schrijf, en ik weet niet of ik dat haal. Er zijn lastminute deadlines waar ik niet omheen kan. Plus, niet geheel onbelangrijk, mijn vriend en ik gaan samenwonen, dus er moet worden verhuisd. Laat dat volgens onderzoek nou net een activiteit zijn die veel stress geeft. Tel daar nog eens mijn angsten bij op – ik maak me zorgen om iemand in mijn familie en ben niet zo’n held als het op verandering aankomt – en daar heb je de reden van mijn wakker liggen: ik ben in paniek.

Als de golven hoger worden, onderneem ik actie

Volgens mijn voormalige psycholoog ben ik expert in de zee gladstrijken. Ze bedoelde daarmee dat ik de golven in mijn leven laag weet te houden. Die kunst leerde ik tijdens mijn burn-out een aantal jaar geleden. Zodra de figuurlijke wind opzet, de golven hoger worden en dus mijn leven onrustiger, onderneem ik actie. Dan maak ik vaker een wandeling, schrijf ik alles van me af, schrap ik in mijn agenda of rol ik mijn yogamat uit. Meestal helpt het al een stap terug te doen en is mijn zee na enige tijd weer spiegelglad. Een knap staaltje zelfzorg, al zeg ik het zelf.

Je zou denken dat die zelfliefde, die selfcare of hoe je het ook wilt noemen, op veel dingen het antwoord is. De manier om je staande te houden als het leven je een opdonder geeft. En op zich is dat ook zo. Alleen laat het leven zich helaas niet altijd in banen leiden. En zijn er woelige periodes waarin een wandeling of sessie op de yogamat onvoldoende is. Aan diezelfde psycholoog vroeg ik wat ik dán moest doen om de zee weer glad te krijgen.

Soms is het leven nu eenmaal te veel

“Niets,” was haar antwoord. “Soms is het leven nu eenmaal even te veel en ga je kopje-onder. Dat kun je niet voorkomen en dat is oké. Je komt vanzelf weer bovendrijven.”

Sindsdien heb ik handvatten voor mezelf bedacht om dat soort stormachtige dagen comfortabeler te maken. Neem het leven dag voor dag, zeg ik tegen mezelf, verlang niet te veel van jezelf, laat minder belangrijke ballen vallen, neem de tijd om te janken en onthoud dat de situatie tijdelijk is.

Daar denk ik aan in bed terwijl ik lijk te verdrinken in alles wat nog moet en wat ik voel. Het is een geruststellend idee dat paniek, chaos, slapeloze nachten en weken met huilbuien bij het leven horen. Er zit niets anders op dan te accepteren dat ik soms kopje-onder ga en te beseffen dat de storm vanzelf weer gaat liggen. Misschien werkt dat wel beter dan kruidenthee.