Black Men Talk biedt plek om te praten over moeilijke onderwerpen

Stevland en Denzel Rudge en Quentin Misiedjan zijn bestuursleden van stichting Black Men Talk. Zij bieden een plek om te praten: “We zijn er voor anderen, maar groeien zelf ook.”

Wat zijn jullie aan het doen?

Quentin: “Nu halverwege het jaar nemen we met Black Men Talk een adempauze. Onze stichting groeit rustig en gestaag, op een mooie manier. We bieden een veilige plek waar mannen en ook vrouwen uit de Afrikaanse diaspora terechtkunnen om te praten over moeilijke onderwerpen. En waar ze emotioneel kunnen groeien en verbinding kunnen maken. Dat doen we nu vooral met praatsessies, elkaar verhalen vertellen. Maar we kijken naar hoe we onze activiteiten kunnen uitbreiden. Met de gemeente Amsterdam zijn we in gesprek over hoe we kunnen bijdragen aan meer kennis en inzicht over het slavernijverleden. De zomer is een goed moment om te reflecteren: waar staan we met onze doelen? Wat pakken we de komende maanden op?”

Hoe ontstond jullie stichting?

Denzel: “Drie jaar geleden worstelde ik met corona en een stukgelopen relatie. Mijn tweelingbroer Stevland herkende dat van zichzelf en vroeg ernaar. Die oprechte interesse raakte me. Allebei realiseerden we ons dat we het niet zo gewend zijn om aan te geven dat het lastig gaat. Dat wij zo veel zijn gaan praten, was zo’n opluchting. We dachten: als wij hier behoefte aan hebben, hebben anderen dat toch ook? Vanuit dat verlangen om je te uiten, op een veilige plek iets te kunnen delen en er te zijn voor je ‘broeders’, ontstond het idee voor de stichting.”

Waarom is praten over gevoelens zo lastig?

Stevland: “Er rust in de Surinaamse opvoeding een taboe op emoties tonen. Mannen huilen niet; velen zijn daarmee opgegroeid. Zo leerden onze ouders dat weer van de generaties ervoor. Ook voor iets als liefde of relaties krijgen we weinig handvatten mee. Dat is echt een overblijfsel uit de slavernijtijd, waar voor gevoel weinig plek was. Je moest je sterk houden, familiebanden werden vernietigd. Onze ouders begrijpen heel goed waarom we dit doen en zijn enorm trots. Ze dragen bij waar ze kunnen, bijvoorbeeld door hapjes en drankjes te maken voor bij de praatsessies.”

Wie bereiken jullie?

Quentin: “We begonnen voor mannen uit de Afrikaanse diaspora, van alle leeftijden. Maar al snel bleek dat vrouwen ook in gesprek wilden, bijvoorbeeld over relaties. Daarom hebben we nu eens per kwartaal ook gemengde sessies.”

Op welke momenten denken jullie: ja, hier doen we het voor?

Quentin:“Laatst is een vaste bezoeker vader geworden. Relaties waren voor hem een no-go, maar nu is het gelukt en is hij gelukkig met zijn partner. Van zo’n verhaal groeien anderen ook, want je leert door te luisteren. Door te horen dat er meer mensen zijn met bindingsangst, of met een rumoerige band met hun vader. Er vertelde zelfs iemand dat onze sessies zijn redding waren. Toen hij de groepsleden bedankte omdat hij er zonder hen misschien niet meer was geweest, werd het even heel stil.”