Christien is met pensioen: "Mijn advies voor starters? Blijf jezelf ontwikkelen."

Christien van Dinten is sinds kort gepensioneerd. Ze kijkt terug op haar loopbaan: “Ik liet me leiden door wat er op mijn pad kwam.”

Wat ben je aan het doen?

“Niets. Of nou ja, kleine klusjes, een boek lezen, reflecteren, genieten van familie en vrienden. Dat is niet niks natuurlijk. Sinds een paar weken ben ik met pensioen, en het was typisch iets voor mij geweest om me meteen op van alles te storten. Maar ik kreeg zo vaak het advies om dat vooral níét te doen, dat ik daarnaar heb geluisterd. Plannen genoeg, maar dat komt straks. Eerst met vakantie: een luxe om na 22 jaar onderwijs zomaar in september op pad te kunnen.”

Waar begon je werkende leven?

“Als telg uit een scheepvaartdynastie kwam ik in de crisisjaren van de zeevaartschool. Het was een tijd van werkloosheid, woningnood, krakers, krimp: niemand zat op ons te wachten. Dus ik ging Schoevers doen, dat bood meer kansen. Via Randstad vond ik werk, en uiteindelijk werd ik daar intercedent. Het uitzendbureau bleef een rode draad in mijn carrière; op ieder dood punt hadden zij wel wat voor me te doen. Ik heb zelfs hun vestiging in Hoofddorp opgezet.”

Welke rode draden zie je nog meer?

“De scheepvaart, het onderwijs en ook het onverwachte: ik heb me altijd laten leiden door wat er op mijn pad kwam. Zo kwam ik terecht op uiteenlopende plekken: van profit tot non-profit, van uitgeverij en mbo tot zelfs aan het Koninklijk Huis, waar ik als secretaresse de postzakken vol reacties wegwerkte voor Beatrix’ inhuldiging. De enige keer dat ik zelf duidelijk een koers uitzette, ging het mis; de organisatie waar ik mijn zinnen op had gezet, bleek een vrouwonvriendelijke omgeving te zijn waar ik volledig opbrandde. Mijn hoofd had dat niet in de gaten, maar mijn lijf wel: uiteindelijk moest ik worden gedotterd en lag ik er vier maanden uit. Het kwam goed. En toen ik uiteindelijk directeur werd van het ROC TOP op de NDSM-werf in Amsterdam, met uitzicht op de haven, was de cirkel helemaal rond.”

Hoe hield je privé en werk in balans?

“Toen onze twee kinderen klein waren, was het ook in de opvang crisis. De crèches zaten overvol. Maar het lukte altijd wel om iets te regelen. Mijn man en ik deden het thuis echt samen. Zijn moeder had er altijd flink op gehamerd dat hij voor zichzelf moest zorgen. Een tijdje was hij fulltime thuis en werkte ik vijf dagen, toen liet ik alles aan hem over. Sowieso kon ik werk en thuis goed scheiden, niks irritanter dan op kantoor privézaken te moeten regelen.”

Welk advies zou je de starters van nu willen geven?

“Blijf jezelf ontwikkelen. Groei stimuleren had als directeur altijd mijn hoogste prioriteit. De meeste van mijn eigen werkgevers deden daar weinig aan, maar het is cruciaal voor je werkplezier. Daarom regelde ik het zelf: op mijn vijftigste haalde ik nog een master. Verder duurde het lang voordat ik alle alfamannetjes en ‘Bokito’s’ die op mijn pad kwamen, tegengas durfde te geven – mijn Indische achtergrond zat me daarbij in de weg. Dat had ik graag eerder in mijn leven willen leren.”