Loslaten
Ze zeggen het weleens over het hebben van kinderen: ze zijn niet van jou, je hebt ze alleen maar even tijdelijk te leen. Zo zou je ook naar je spullen kunnen kijken. Je bent alleen maar even tijdelijk hun eigenaar, ooit gaan ook zij door zonder jou. Dat beetje unheimische gevoel kan ik al weleens hebben als ik tijdens het opruimen met mijn blote voeten op zo’n *#$@! Lego-poppetje stap (iedereen met Lego in huis weet hoeveel pijn dat kan doen). Dat ik denk: Hoi, Lego-mannetje, ooit ben ik er niet meer, en jij nog wel.
Net zoals je dat met kinderen moet doen, moet je je spullen dus ook ooit loslaten. Grappig, dat lukt me ook steeds beter. Vroeger kon ik nog een middag ziek zijn van een mooi bord dat stuk viel. Vaak ook net dat bord dat je van een marktje uit Engeland had meegesleept. Nu denk ik: ach, het is uiteindelijk maar een bordje. Je moet dan wel oppassen dat je niet alles gaat bagatelliseren. In een huis wonen met allemaal, ‘ach dat is maar-butsen en deuken’ is ook niet per se waar ik op uit ben, en mijn huisgenoot al he-le-maal niet. Die kan nog wel eens tegen het plafond vliegen als ik roep: ‘Ach, het is maar…’ Dan zegt hij: ‘Ja dan kunnen we net zo goed nu de boel al afbreken.’
Journalist Anneke Bots maakte voor Flow een leuk verhaal over de Minimalism Game (binnenkort te lezen) . Een project waarbij je een maand lang elke dag spullen het huis uit doet, en elke dag een beetje meer. In dat verhaal schrijft Anneke ook over minimalist Patty Golsteijn die haar bezittingen heeft teruggebracht tot de inhoud van een paar koffers. Patty Golsteijn is zichzelf gaan zien als een ‘tijdelijk beheerder van spullen’. Een mooie benadering. Het geeft een andere dimensie aan bezit, waardoor wegdoen makkelijker wordt. Het relativeert het hele spullengedoe. Als je het zo bekijkt, is het nogal zonde van je tijd om tijdens je leven veel tijd en geld in spullen te steken. Dan kun je beter wat leuks gaan doen.
