Schuldgevoel. Waarom knaagt er toch zo vaak iets? Irene (samen met Astrid oprichter van Flow) voelt zich váák schuldig en schrijft erover in haar wekelijkse blog.
Hebben we het al gehad over schuldgevoel? Da’s best een terugkerend ding in mijn leven, en volgens mij herkenbaar in veel vrouwenlevens. Met een fulltime baan die ik heel leuk vind en waar ik veel tijd in stop, is schuldgevoel onontkoombaar vrees ik. Want ik kan nooit op tegen de moeders die een hele fantastische traktatie hebben gemaakt (heus, ik zag ooit een complete palmboom voorbijkomen op het schoolplein, met ballonnen in plaats van kokosnoten en in die ballonnen zaten de traktaties). En ik kan ook nooit op tegen de moeders die bij het paasontbijt, op schoolreisje en op de Koningsspelen meehelpen. Ook niet tegen de moeders die appen ‘ja hoor ik ga mee’ als wordt gevraagd wie volgende week mee wil fietsen naar een toneelvoorstelling. Of tegen de moeders die ’s middags gezellig met thee zitten te wachten. Dus voel ik me vaak schuldig. Dat ik ’s avonds te moe ben om iets speciaals te koken, dat ik ’s morgens gestrest mijn agenda bekijk in plaats van gezellig te keuvelen aan de ontbijttafel, dat ik niet zomaar altijd thuis kan blijven als ze ziek zijn, dat ik op studiedagen van de juffen niet naar de Efteling ga, maar mijn dochter meeneem naar de redactie.
Maar ik weet tegelijkertijd dat het niet nodig is me schuldig te voelen. Want ik ben er altijd als het nodig is. En leer mijn kinderen hoe fijn je je voelt als je werk hebt dat je met plezier doet. En ik geef ze alle levenslessen uit Flow mee: dat gedachten maar gedachten zijn bijvoorbeeld, en dat ze ook weer weggaan en dat je er anders naar kunt kijken. Ach dat schuldgevoel. Het hoort bij dit leven. En ik kan er ook anders naar kijken.
