Slappe hap
Ik ben geen heilig boontje als het gaat om bewust leven. Als ik mijn tanden poets, laat ik het water vaak lopen en dan draait bijna altijd een boze zoon met een verwijtende blik de kraan dicht. Ik weet niet waar ze dat geleerd hebben, waarschijnlijk op school, maar dus niet van mij. Ik moffel weleens leeg potje honing weg in een vuilniszak, omdat mijn huisgenoot wel wil dat we glas inzamelen, maar het nooit wegbrengt. We scheiden plastic en kranten, maar dat is volledig te danken aan de andere mensen hier in huis. Ik wil nog weleens stiekem wat in de container laten verdwijnen. Zo van: het kan maar weer weg zijn.
Ik doe ook echt dingen wel goed hoor. We hebben een auto weggedaan en doen veel meer op de fiets, of met het ov. Ik betaal me blauw aan biologisch vlees, omdat ik ander vlees eigenlijk niet meer vind kunnen, en we hebben eigenlijk nooit snoep in huis. En ik kan zonder blikken of blozen een megadikke Spaanse tortilla de patatas bakken, waar alle restjes groenten van de hele week inzitten.
Maar nu dat ontspullen. Inmiddels ben ik er best goed in. Dus bedenken wat er weg moet, is niet meer zo het probleem. Ik geloof helemaal dat je blij wordt van minder, en dat we met zijn allen veel te druk zijn met spullen vergaren en dat het goed is om daar bewuster mee om te gaan. Maar dan. Wat doe je dan met al die dingen die je weg wilt doen? Die vaak te goed zijn voor de vuilniszak? Oppotten voor de vrijmarkt? Je buren, vrienden, collega’s vermoeien met appjes of zij jouw skeelers/playmobil kastelen/poffertjespan willen overnemen? Naar de inruilwinkel? Marktplaats? Ik wil het wel, maar het is bijna een halve dagtaak. Dat vind ik dus het vermoeiende onderdeel aan ontspullen: al die zooi daadwerkelijk je huis uitkrijgen.
Ik kan een beetje jaloers kijken naar de mensen om me heen die onvermoeibaar heen en weer rijden naar kringloopwinkels, marktplaats tokootjes opzetten, briefjes ophangen bij Albert Heijn of in net de juiste facebookgroepen of buurtapp-groep zitten en zo heel slim, en bovendien ook nog met winst, van hun spullen afkomen. Ik ben jaloers op collega’s die in de pauze even een marktplaats telefoontje plegen en ’s avonds hun oude bank hebben verkocht. Ik bewonder mensen die met Koningsdag voor dag en dauw hun kraampje optuigen. (De enige keer dat ik dat deed, had ik het na twee uur blauwbekken weer gezien, en vertrok ik met het grootste deel en vijf euro rijker weer naar huis.) En ik heb respect voor hen die op hun vrije dag om zes uur ‘s ochtends naar de IJ-hallen in Amsterdam rijden, om daar met thermosflessen koffie en met handschoenen-zonder-vingers aan, in de snijdende kou hun verzameling fat lava-vazen verkopen. En dan óók nog een hele leuke dag hebben. Ik wil ook zo zijn, maar ik ben het niet. Ik beken. Ik ben een halve ontspuller, zonder handelsgeest, zonder ruggengraat, met een zielige stapel ‘dit-moet-weg’ in de schuur.
Astrid is samen met Irene de oprichter van Flow. Ze woont samen en heeft twee kinderen. Ze schrijft elke dinsdag over de zin en onzin van ontspullen.
