Zinnetjes in je hoofd kunnen je behoorlijk in de weg zitten. Flow’s creative director Astrid had ook zo’n zinnetje. Dat ging zo: ‘Leuk, maar meer iets voor andere mensen.’
Dat dacht ik als ik mensen met een bootje door de grachten van mijn stad zag varen. Als ik iemand met een flamboyante jas zag lopen. Als ik een verhaal las over rondreizen met een busje. Of als iemand vertelde over zijn vrijwilligerswerk. Niet dat ik het niet wilde. Maar misschien dacht ik dat ik het niet kon, dat het niet voor mij was weggelegd of dat je uit ander hout gesneden moest zijn om zoiets te doen.
Je weet nooit hoe die zinnetjes in je hoofd terecht zijn gekomen. In mijn geval ging ik er een beetje naar leven. Totdat ik op een dag besloot: als ik dit zinnetje nog tientallen jaren blijf roepen, schiet het natuurlijk niet op.
Zwemmen
Ik wandelde die ochtend heel vroeg door de duinen, en zag een vrouw in ochtendjas terugwandelen van een ochtendduik in het meer. Op teenslippers, handdoek onder haar arm. Onopgemaakt, en in niets bezig met wat anderen, of in dit geval ik, van haar zou vinden. Het zag er heerlijk uit. Leuk, dacht ik, zo zou ik ook best willen zijn.
En toen bedacht ik iets wat me nu al een paar jaar lang als een soort motto door het leven helpt: ‘Maar misschien kan ik zo worden.’ Dit zwemverhaal heb ik eerder verteld in Flow, maar voor mij was het echt het begin van nieuwe avonturen.
Inmiddels zwem ik een groot deel van het jaar een paar keer per week in het meer, en leerde ik bij een zwemschool de borstcrawl – althans, men probeerde mij de borstcrawl te leren :-). Kocht ik op een Amsterdamse werf een oud sloepje, en schreef ik me in voor een opleiding stemacteren. Ook help ik wekelijks met de avondmaaltijd in een verpleeghuis. Allemaal dingen die ik al heel lang wilde doen. En allemaal dingen waar ik blij van word en die mijn wereld vergroten.
Uitdaging
Ook het afgelopen jaar, dat op alle vlakken zo’n uitdaging bleek te zijn voor ons allemaal, spoorde me aan om na te denken over de vraag: doe ik wel wat ik wil? En zo nee, wie zou ik dan willen worden? Het jaar maakte me kwetsbaar, maar ook dapper. Wat viel er te verliezen, we gaan het gewoon proberen, dat gevoel.
Het hielp me om naast alle moeilijke en verdrietige dingen (en die waren er), ook de kansen te grijpen die deze tijd gaf. Er kan veel niet, maar er kan ook veel wel. Er is altijd een nieuw begin. Mij leverde het veel op. Het borrelt in mijn hoofd, en er is van alles in beweging. En ik ben niet de enige.
Nieuwe tijd
Dit nummer staat bol van de voorbeelden van mensen die nu dat ene stapje wel durven te zetten. Allemaal beslissingen die niet zijn genomen vanuit stoerigheid, maar omdat er voor velen een nieuwe tijd is aangebroken, waarbij soms je oude manier van leven niet meer werkt. Een belangrijke afspraak moet je daarbij met jezelf kunnen maken: het mag mislukken. Dat het ook géén succes mag worden, geeft je ontzettend veel ruimte.
Ik weet nog de avond dat ik mijn bootje voor de allereerste keer achterliet op zijn kersverse ligplek. Ik was gesloopt, had het bootje dat weekend vanuit Amsterdam naar Haarlem gevaren met bijna nul vaarervaring. Ik had heel vaak gecheckt of hij goed was aangemeerd en stevig vastlag. Een aai gegeven over de gloednieuwe motor.
Het kan natuurlijk dat hij wordt gestolen, dacht ik. Of dat mijn bootje naar de bodem zinkt in een stormnacht. Maar ik besloot meteen: hoe het ook verdergaat, en wat er ook gebeurt, het is hoe dan ook een positief verhaal. Want ik deed het maar mooi wel.
- Flow 9-2020 ligt nu in de winkel.
Tekst Astrid van der Hulst Fotografie Danique van Kesteren
