Wat doe je als je leven anders loopt dan verwacht? Flow’s online editor Bente van de Wouw bewandelt nieuwe paden. Zonder routekaart, met twijfels. Deze keer: een nietsdoe-kussen als antwoord op de onrust in je hoofd.
“Wat is dat?” Mijn vader. Hij wijst naar het kussen op de grond waar hij net bijna over gestruikeld is.
“Dat is mijn nietsdoe-kussen,” antwoord ik.
Stilte. Dan: “Wat moet je daarmee?”
Demonstratief ga ik erop zitten, in kleermakerszit. En doe niets.
“Maar waarom ligt dat midden in de kamer?” vraagt hij.
“Zodat ik het niet vergeet.”
De afgelopen tijd zit mijn hoofd zo vol, merk ik. Ik rijg activiteiten aan elkaar als parels aan een ketting, zonder tussendoor echt rust te nemen. Artikelen schrijven in de ochtend, dan over op een meeting in de middag, tussendoor wat mails beantwoorden en daarna sporten en koken, om uiteindelijk uitgeteld op de bank te belanden.
Wanneer was de laatste keer dat ik niets deed behalve zijn?
Zelfs mijn vrije tijd deel ik in: van een leesboek ga ik naadloos over in een potje breien en weer terug. Tot ik op een schaars ongevuld moment naar buiten kijk en een roodborstje op de schutting zie zitten. Opeens besef ik: wanneer was de laatste keer dat ik echt om me heen keek? Een vogel observeerde? De wolken volgde? Even helemaal niets deed behalve zijn?
Die middag begin ik met een experiment. Ik leg mijn meditatiekussen op de grond, doop het om tot Station Nietsdoen en beloof mezelf om er tien minuten per dag op te gaan zitten. De eerste keer weet ik niet waar ik het zoeken moet. Het voelt onnatuurlijk, dat nietsdoen. Alsof er een tornado in mijn hersenpan waait en mijn lijf wil vluchten. Blijven zitten, spreek ik mezelf toe. Aan het eind van de tien minuten voel ik me zowaar iets rustiger, de windkracht in mijn hoofd lijkt afgenomen.
De dagen daarna begin ik meer te zien. Hoe een duif elke keer op dezelfde paal gaat zitten. De zwerm spreeuwen die steeds rond vier uur ’s middags in de lucht danst. Hoeveel verschillende soorten wolken er eigenlijk zijn. Soms keer ik naar binnen, dan komen er herinneringen voorbij of voel ik een weggestopte emotie. Zit ik ineens te janken op mijn nietsdoe-kussen. Erna voel ik me leger, op een goede manier. Als een opgeruimd huis.
Tussen de taken door
Nu, een paar weken later, is de poef onderdeel van mijn interieur en mijn dagelijkse routine. Het nietsdoen voelt niet ongemakkelijk meer, ik kijk juist uit naar mijn lummelsessie die ik tussen mijn werk en het avondeten heb ingepland. En soms ook tussendoor, als ik het nodig heb. Of in het weekend, omdat vrije tijd ook tot een vol hoofd kan leiden. Eén minuut is soms genoeg, maar vaak zit ik langer.
Mijn vader vindt het maar vreemd. Als amateurvogelspotter weet hij al langer hoe fijn een leeg moment is, hij hoeft zichzelf daar niet aan te herinneren. Bij mij is dat anders, zeker op drukke dagen. Als ik na een schrijfsessie thee haal voor bij mijn volgende meeting, valt mijn blik op mijn kussen en denk ik: fijn, straks weer even zitten.
Meer lezen
- Wat we kunnen leren van katten (en hun leefstijl).
- Angstig of gestrest? Je huis schoonmaken helpt, blijkt uit onderzoek.
- Terug naar je intenties: was is écht belangrijk voor jou?
Tekst Bente van de Wouw
Gepubliceerd op 8 oktober 2023
