‘Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.’ Met deze quote van Pippi Langkous als inspiratiebron, stapt online editor Bente uit haar comfortzone om op avontuur te gaan. Dicht bij huis en verder weg. Dit keer: een wandelroute van 24 km in Grenspark Kalmthoutse Heide.
Het is lang geleden dat ik 24 kilometer aan een stuk liep. Tijdens mijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostella (mijn boek over deze tocht verschijnt 8 februari) deed ik het dagelijks met bepakking, maar dat is alweer twee jaar geleden. En hoewel ik weet dat het de hele dag gaat regenen, heb ik zin in weer zo’n lange tocht. In kilometers maken. In de vroege ochtend raap ik wat eten en drinken bij elkaar en stap ik in de auto, op weg naar Grenspark Kalmthoutse Heide.
Dit natuurgebied ligt op de grens van Nederland en België en het staat bekend om zijn uitgestrekte heidevelden, vennen, bossen en: de stilte. Loop je hier, dan hoor je alleen het ritselen van wat blaadjes, het lied van een vogel. Verder is het er helemaal stil. Geen restaurants om even te stoppen, geen drukke fietspaden of autowegen. Alleen jij en de natuur.
Twee koekjes en zeven M&M’s
Nu klinkt dat heerlijk, een natuurgebied waar je niets anders tegenkomt dan wat bomen, heel veel zand en misschien nog een dier. En ik geniet er ook van, de eerste paar kilometers, tot ik wat eten uit mijn tas wil pakken en erachter kom dat ik helemaal niets bij me heb. De broodjes die ik had gesmeerd, de appel en banaan die ik klaar had gelegd, ze liggen allemaal nog thuis op het aanrecht. Een uur rijden hier vandaan. Shit.
In lichte paniek graai ik door de spullen in mijn tas. Ik vind alleen een plastic zakje met twee koekjes en zeven M&M’s en een fles water. Even overweeg ik om terug te gaan, een tankstation te vinden en daar wat eten te halen. Maar als ik voor het donker klaar wil zijn met mijn wandeltocht, dan heb ik geen tijd meer te verliezen. Kan ik het? 24 kilometer op alleen wat snoepgoed en water? Ik besluit het risico te nemen.
Een hert rent vliegensvlug weg
In de eerste kilometers die volgen, loop ik met een hoofd vol twijfels en angsten. Maar al snel trekt de natuur me naar het nu en vergeet ik mijn voedselprobleem. Het is hier zó mooi. Ik loop door bossen die dan weer lieflijk lijken, dan weer mysterieus aanvoelen.
Het is windstil en de meertjes die ik tegenkom zijn spiegelglad. Ik zie een roofvogel over de heide vliegen, een hert schrikt van mijn voetstappen en rent vliegensvlug van me weg. Zelfs de regen, die mijn zicht beperkt en mijn handen ijskoud maakt, doet me weinig. Ik kom bijna niemand tegen, ook al is het zaterdag. Er is zo veel te zien dat ik zelfs de honger bijna niet voel.
Pas tijdens de laatste kilometers, als ik doorweekt ben met pijnlijke benen en gevoelloze handen, vind ik het mooi geweest. Ik sla een vreugdekreet als ik weer bij mijn auto aankom. Ik heb het gehaald! Zo zie je maar dat je lichaam veel meer kan hebben dan je van tevoren denkt. Zelfs op een paar M&M’s en wat koekjes kan het vooruit. Dat ik na aankomst razendsnel naar een tankstation rijd en een vet broodje in recordtempo wegwerk, zeg ik er dan even niet bij.
Meer lezen
- Je vindt de wandelroute in Grenspark Kalmthoutse Heide van Natuurmonumenten op hun website.
- Ik liep ook de mooiste tocht van Nederland (N70-route) en de 14 Vennenwandeling bij Oisterwijk.
Tekst en fotografie Bente van de Wouw
