De 12 stadia van een burn-out #10: 'Álles om me beter te voelen'

Toen journalist Mirjam Rosema-Verhulst uit haar burn-out was gekrabbeld – waar ze tot haar grote verbazing in 2016 in was beland – viel haar op dat opgebrande mensen min of meer door dezelfde fases gaan.

Toen ze een vriendin keihard op een burn-out zag afstevenen, maar die daar niets over wilde horen, werd het zaadje voor deze columnserie gepland. Ze herkende zichzelf in haar afglijdende en later opkrabbelende vriendin. Maar ook in al die andere mensen die ze erover sprak. Mirjam gaf haar eigen burn-out na twee jaar een plekje door er twaalf Burn-out clichés voor Stressed out over te schrijven.

Omdat het onderwerp helaas nog steeds actueel is, delen we om de week een deel. Deze week deel 10: Álles om me beter te voelen. Mirjam had destijds nog haar eigen textiellabel Toffe Stoffen.

Maart 2017

Ik lig in een kleine kamer en voel dat ze de naald in m’n scheenbeen prikt. Oeh, dat plekje blijft onaangenaam, beurs. Sowieso moet ik me er elke keer weer toe zetten om toch naar de acupuncturist te gaan. Het voelt vrij tegennatuurlijk dat ze overal naaldjes in mijn lichaam zet, helemaal die in mijn kruin vind ik elke keer weer een beetje spannend. Maar het doet wel iets met me.

Ik voel steeds als ik hier lig de energie door mijn lichaam – en vooral mijn onderbuik – stromen en mijn PMS-klachten zijn afgenomen. Thuis brouwde ik smerige bittere Chinese thee die ik drie keer per dag snel probeerde weg te klokken. In het begin werd ik daar high van, soms zelfs een beetje hyper, maar hield het vol en bestelde zelfs een tweede zak toen de eerste leeg was. Toch sloeg de twijfel toe. Wat zit er eigenlijk allemaal in? Vroeg ik me af. En nu staat die tweede zak dus te verstoffen. Maar dit is niet het enige wat ik aanpak om me beter te voelen.

Een wichelroede en tension release

Vrijwel een week na m’n lichamelijke breakdown zat ik bij een mesoloog. Zij lichtte mijn hele lichaam door met een wichelroede in de hand. Over dat laatste was ik een beetje sceptisch, want ik was weleens naar een andere mesoloog geweest, en die gebruikte een heel ander instrument. Maar hier hingen ook diploma’s, dus het zal wel goed zitten, nam ik aan. Baat het niet dan schaadt het niet.

Al zwengelend keek ze welke organen niet lekker liepen (lever en bijnieren) en checkte welke mineralen en vitamines ik nodig had en ook meteen even welke variant mijn lichaam het best opnam. Dus slikte ik trouw een aantal supplementen en liet elke avond een tabletje onder m’n tong smelten om m’n lever een handje te helpen.

Ook ging ik naar een fysiotherapeut die Tension Release Exercise gaf. Ik werd al tijden eens in de zoveel tijd shakend en klappertandend wakker en vond dat doodeng. Door bij haar onder begeleiding met simpele oefeningen bewust spierspanning op te bouwen en die vervolgens weer los te door heel hard te gaan trillen, leerde ik dat het juist fijn is die spanning te laten gaan. En dat ik het kan doseren. Dat shaken gewoon een reactie van je lichaam is om alle spanning die je in je lichaam opbouwt, los te laten. Soms huilde ik erbij, soms begon in onophoudelijk te gapen. Dat ik iets losliet was duidelijk.

Scandinavisch tuinhuisje

Ook onderging ik een reading die overging in healing. Dat was eigenlijk geen bewuste keuze, maar daar kwam het gewoon van. Mijn buurvrouw in Amsterdam had altijd verborgen gehouden dat ze eigenlijk heel veel voelt en iets met energieën kan. Daar liep ze niet mee te koop omdat dat toch snel als onzin en vaag gezien wordt. Omdat ik wel wist dat ze zelf ooit een burn-out had – en daar zelfs een documentaire over had gemaakt – spraken we weer eens af voor thee, want ik had duizend vragen voor haar. De allerbelangrijkste: hoe kan ik me een beetje afsluiten voor de wereld om me heen en niet altijd álles zien en voelen. En het me nog persoonlijk aantrekken ook.

Ze zei al dat als ik er behoefte aan had ze ook een reading bij mij kon doen. Eenmaal aan de thee, zwichtte ik al snel en niet veel later lag ik op een behandeltafel in het Scandinavisch ogende huisje achter in de tuin. Een heel fijne plek trouwens, die ik altijd alleen vanaf ons balkon had aanschouwd.

Brullende buik

Ik weet niet wát of hóe ze het precies deed, maar ook zij maakte iets los. Ik lag daar vrij nuchter te zijn toen zij constateerde dat mijn buikstreek nogal gespannen was. Ze zag allemaal beelden, ‘perfecte plaatjes’ en ‘leven naar een anders verwachting’. Dingen waar ik op dat moment weinig mee kon. Ze wilde de spanning in mijn buikstreek proberen te verminderen. “Prima,” zei ik lachend.

Ze hield haar handen boven mijn buik en van het ene op het andere moment moest ik ontzettend huilen. Geen idee waarom. En ik blééf huilen. Ineens begonnen er ook nare situaties en ruzies door mijn hoofd te flitsen. En zo ging dat even door. Mijn buik begon brullende geluiden te maken, écht, ik maak geen grap. En het bleef borrelen en grommen terwijl ze vragen begon te stellen. Ik moest iemand ergens om vergeven en toen ik zei dat ik dat niet kon, wist ze de situatie zo te draaien dat ik het uiteindelijk wel kon. En ineens was het huilen klaar, voelde ik me tien kilo lichter en moest ik plassen als een rund. Ik stond perplex. “Wat dééd je met me,” vroeg ik haar.

Sindsdien word ik elke ochtend wakker met een licht en open gevoel in m’n buikstreek. Ik had áltijd een knoop in m’n maag. Al zo lang dat ik ’m niet eens meer voelde. En nu was die knoop weg. Wat een opluchting. En ook al was dit onverklaarbaar. Het had wel gewerkt.

Misschien te heftig

Als klap op de vuurpijl stuurde zij me nog door naar een meneer die een mix van allerlei massagetechnieken beoefent, van osteopathie tot lichaamsgerichte psychotherapie. Hij heeft me twee uur lang uit elkaar getrokken en in elkaar geduwd om het zo maar te zeggen. Probeerde alles lichamelijk recht te trekken. Daarna voelde ik me alsof ik door een vrachtwagen was overreden en heb de drie weken die volgeden de longen uit mijn lijf gehoest. Of het me geholpen heeft weet ik niet. Het was misschien nog net wat te heftig voor de fase waarin ik zat.

Maar alle beetjes helpen. Inmiddels ben ik een paar keer bij de psycholoog geweest; vind ik heel fijn. En ondertussen ben ik ook echt gestopt met werken. En nu lig ik dus weer op de behandelbank bij de acupuncturist. Ja. Ik pak echt álles aan om me maar een beetje beter te voelen.