De 12 stadia van een burn-out #7: ‘Ik wandel mijn burn-out eruit’

Toen journalist Mirjam Rosema-Verhulst uit haar burn-out was gekrabbeld – waar ze tot haar grote verbazing in 2016 in was beland – viel haar op dat opgebrande mensen min of meer door dezelfde fases gaan.

Toen ze een vriendin keihard op een burn-out zag afstevenen, maar die daar niets over wilde horen, werd het zaadje voor deze columnserie gepland. Ze herkende zichzelf in haar afglijdende en later opkrabbelende vriendin. Maar ook in al die andere mensen die ze erover sprak. Mirjam gaf haar eigen burn-out na twee jaar een plekje door er twaalf Burn-out clichés voor Stressed out over te schrijven.

Omdat het onderwerp helaas nog steeds actueel is, delen we om de week een deel. Deze week deel 7: Ik wandel mijn burn-out eruit. Mirjam had destijds nog haar eigen textiellabel Toffe Stoffen.

oktober 2016 – dus nog ver voordat iedereen wandelde

Ik was laatst op een bruiloft en daar sprak ik een vriendin van mijn man. Zij had jaren geleden een heftige burn-out gehad. Zij begreep alles wat ik vertelde. Mijn beperkingen, gevoelens, zorgen, frustraties, de uitputting. Zij zag het aan m’n gezicht dat het in de nu nog rustige feestzaal al te druk voor me was en vroeg of ik niet liever even buiten wilde gaan zitten, in plaats van aan een statafel te hangen. Het is inmiddels eind september, maar ik was allang blij dat het me gelukt was aanwezig te zijn. De ceremonie hadden we gehad en er waren nog wat uren te gaan. Het gesprek met haar was fijn en ze gaf me een tip: ga wandelen. Elke dag hetzelfde rondje. Pas dan komt je hoofd echt tot rust. Of er komen juist dingen los.

Vijf dagen bijkomen

Ik dacht bij mezelf: áls ik al loop, is het naar of van de bus en heb ik altijd haast. Lopen duurt me gewoonweg te lang, ik spring liever op de fiets als ik ergens heen wil. Ik vertelde haar dat ik wel al een keer was gaan wandelen na mijn instorting: ik was m’n oude hardlooprondje gaan lopen. Vijf kilometer flink doorstappen leek me een prima begin – ik legde het immers altijd hollend af. Maar van die vijf kilometer heb ik toen vijf dagen moeten bijkomen. Ze verklaart me voor gek. Ga gewoon een klein stukje, wandel rustig en kijk om je heen.

Dus daar liep ik dan. Ik bedoel: daar wandelde ik dan. Ik had het idee dat iedereen naar me keek. Ik stak nogal af daar in het bos in m’n gele retrojas met grote zwarte knopen en skinny jeans met kleurige Nike Air Max eronder. Anderen – eigenlijk iedereen die ik tegenkwam – droegen een fleecejack en stevige stappers. Mijn blonde knot stak af bij de grijze korte kapsels die ik zag schitteren in het herfstzonnetje.

Geen excuus

Ik had geen excuushond, geen excuuskind, excuuskinderwagen of excuusleeftijd om met een legitieme reden overdag, op een doordeweekse dag, door het bos te wandelen. Ze zullen wel denken, dacht ik: ze moet vast therapeutisch wandelen, want anders was ze wel bij haar kinderen of op haar werk geweest. Maar toen ik niemand meer tegenkwam, m’n pas vertraagde en goed ging kijken, kwam ik inderdaad echt tot rust. Verdween mijn innerlijke criticus naar de achtergrond en voelde ik me uiteindelijk de hele dag lekker.

Dus ging ik vanaf toen bijna elke dag wandelen. Hetzelfde rondje. En nam alles in me op: zo zag ik hoeveel kleine bloemen en kleurtjes er eigenlijk in een heideplantje zitten. Ik verwonderde me over alles. Zag vogeltjes scharrelen op het grindpad, spotte een rivierkreeft, keek minutenlang gebiologeerd naar waterspinnen – me verbazend over hoe ze over het water hupsten. Knielde neer bij mooie paddenstoelen en zag vanuit dat perspectief dat die plant met gewone saaie blaadjes er stiekem besjes onder droeg.

Stilstaan en wegwaaien

Ik stond stil op bruggetjes om de doorkijkjes in het bos te bewonderen. Om te kijken naar de kleurschakeringen van het water, de bomen en planten. Ik zag hoe een reiger met trage bewegingen rakelings over het water wegvloog. Heb eindeloos naar een boom aan de overkant van het water staan staren die bij elke windvlaag een lading gele blaadjes liet wegwaaien. Soms zag ik een eekhoorn. Ik zag een heksenkring. Ik zag mini-elfenbankjes die zich op de bast van een boom hadden ontvouwd.

Soms zat er een steentje in m’n schoen. Soms zag ik tuinmannen van de gemeente en dan was ik een beetje jaloers op hun baan. Soms nam ik een afslag eerder terug en af en toe ging ik een stukje verder dan anders. Soms maakte ik foto’s en soms ook niet. De angst om ter plekke neer te vallen en dood te gaan zo alleen in het bos, verdween. Ik werd met stapjes zelfverzekerder.

De natuur heeft ook nooit haast, maar komt toch altijd weer tot bloei*

En nu zie ik iemand anders in z’n eentje wandelen. En begrijp die persoon. Er is namelijk weinig lekkerder dan een fijne wandeling. In je eentje in de natuur. Ik kijk diegene aan, geef een knikje met een glimlach op m’n gezicht en denk: ja. Ik wandel. En het lijkt even of ik langzaam, dag bij dag, mijn burn-out er een beetje uitwandel.

*Lao Tzu