Bente over gefaalde projecten: 'Soms is een idee leuker dan de uitvoering, en dat is prima'

Wat doe je als je leven anders loopt dan verwacht? Flow’s online editor Bente van de Wouw bewandelt nieuwe paden. Zonder routekaart, met twijfels en angst.

“Als ik eenmaal mijn eigen huis heb, ga ik moestuinieren als een malle.” Ik weet namelijk hoeveel rust tuinieren kan brengen. Zo wandelt mijn vader elke ochtend na het lezen van de krant op zijn pantoffels de groene achtertuin in. Dan loopt hij langs de kastanjeboom onder de blauweregen door. Trappetje af om te kijken naar zijn uienbollen. Hoekje om en hij knipt de hortensia bij. Of hij zit aan het water, op zoek naar de ijsvogel die soms over de sloot vliegt.

“Zijn landgoed over,” grapt mama altijd. Ik snap die beeldspraak wel: mijn vaders tuin is zijn rijkdom. De reden om nooit meer te willen verhuizen. Ik verhuisde wel, naar een dorp verderop.

Een soort tiny house is het, met eigen achtertuin. Groot is die tuin niet, maar de moestuinbak die bij mijn ouders stond, past erin. In maart bestel ik allerlei zaden: tomaat, postelein, spinazie, rucola. Met een beetje handigheid kan ik straks ook courgettes en komkommer kweken. Ik koop van die geinige tuinhandschoenen, een schep en een gieter en op de avond voordat de zaden binnenkomen, loop ik net als mijn vader mijn minilandgoed over.

Ik stel me voor hoe de tomatenplant tegen de schuur opklimt. Denk aan de verse maaltijden met zelfverbouwde sla. Aan middagen met mijn vingers in de natte aarde. Wat een rust zal ik ervaren.

Morgen begin ik écht, zeg ik tegen mezelf

Maar als de zaden en kweekbakken binnenkomen, pak ik ze niet meteen uit de doos. Het is nogal een karwei om alles te planten en vandaag heb ik geen tijd. Morgen begin ik, zeg ik tegen mezelf. Morgen komt en de zaden blijven in de verpakking. Oké, in het weekend dan, beloof ik. Maar het weekend gaat voorbij en de moestuinbak blijft leeg. Elke dag verzin ik excuses om niet mijn tuin in te hoeven. Het is te koud, waait te hard, regent, ik heb het druk, ben te moe.

Tot het plotseling hartje zomer is en de bak er nog steeds zielig bij staat. Er groeit hoopvol wat onkruid in de droge grond, maar ook dat is na een paar dagen verlept. De doos met zaden moffel ik weg in een kast. Het tuingereedschap staat onaangeraakt in de schuur. Tijd om toe te geven: meer dan dit gaat het niet worden.

Ik hou niet eens van tomaten

Schuldig voel ik me daarover. Met mijn ‘moestuinieren als een malle’. Maar als ik eerlijk ben, heb ik er gewoon geen zin in. Ik weet echt wel dat zo’n moestuin – met een beetje geluk en groene vingers – veel kan opleveren, zelfs als je weinig ruimte hebt. Maar ik heb het er gewoon niet voor over, zo hard werken voor een paar blaadjes sla en een handvol tomaten. Ik hou niet eens van tomaten. Of van sla.

Wat aanmodderen in de tuin lijkt zo idyllisch en rustgevend en voor mijn vader is het dat denk ik ook, maar ik realiseer me dat ik hem nu eenmaal niet ben. Ik lees liever een boek of ik teken wat. Of ik maak een wandeling door het bos in plaats van te ploeteren in een tuin waar altijd iets moet gebeuren.

Mijn gefaalde project doet me denken aan de tijd dat ik advocaat dacht te worden en schrijver werd. Of aan de periode waarin ik aan het bakken sloeg, maar een hekel kreeg aan plakkerige bloemhanden. Of aan het moment dat ik een gitaar kocht, maar die uiteindelijk als meubelstuk gebruikte. Soms is een idee leuker dan de uitvoering. En dat is eigenlijk best prima.