Rust en ruimte? 'Juist de hectiek van het leven brengt me in het nu'

Lisanne van Marrewijk is online editor van Flow en nieuwsgierig naar alles wat het leven te bieden heeft. Onlangs verhuisde ze naar Stockholm en schrijft ze over wat dat haar brengt.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet helemaal nuchter was op het moment dat het gebeurde, maar laten we dat voor het verhaal even buiten beschouwing laten. Ik was terug in Nederland voor één van de leukste weekenden van het jaar: Lowlands.

We gingen uit ons dak bij een artiest waar ik nog nooit eerder van had gehoord (voor de liefhebbers: de artiest in kwestie is Mezerg). De zaal ging los, ik ging los. De tent barstte bijna uit z’n voegen van de energie die vrijkwam.

En toen gebeurde er iets wat me nog nooit eerder is overkomen: er kwamen tranen. Blije tranen. Tranen omdat het moment zo fijn was. De mensen zo leuk. De muziek zo energiek. En toen tranen óm die tranen.

Opgaan in het leven

Waarom húil ik in hemelsnaam? Er is nu toch helemaal niks aan de hand, dacht ik op dat moment. In hindsight besef ik me dat juist dat het was. Er bestond even niks anders dan dat moment. Ik zat volledig in m’n lichaam in plaats van in m’n hoofd. Er is weinig wat me zo’n levendig gevoel geeft als dat: opgaan in muziek, tussen een dansende mensenmassa.

Even is er geen morgen. Geen werk. Geen zorgen van gister. Geen verantwoordelijkheden die op je wachten. Geen problemen die opgelost moeten worden. Enkel dat moment. Het zorgeloze nu. En dat maakte – naast die energie – ineens ook andere dingen los.

Geen tijd om te overdenken

Eenmaal terug in Stockholm, had ik eenzelfde besefmoment. Er waren vrienden over de vloer voor een lang weekend. Ik werkte wat tussendoor, maar was vooral bezig met de gezelligheid van hun aanwezigheid. Er was geen tijd en ruimte om m’n hoofd in de vrije loop te laten of dingen te overdenken. Ik ging weer op in het leven, in dat magische nu.

Rust en ruimte is ook niet alles

Toen het gezelschap weer wegging en de rust wederkeerde – waar ik, eerlijk is eerlijk, ook wel naar verlangde – kreeg m’n hoofd weer alle ruimte. De gedachtestroom, vol met ‘wat als’ en ‘wat nu’, kwam zachtjes op gang. Fijn hoor, die rust, maar soms ook een blok aan m’n brein.

Mijn leven in Zweden brengt veel ruimte in m’n agenda om met niemand minder dan mezelf te besteden. Dat is een zegen (en daar was ik misschien ook wel aan toe), maar diep van binnen is er weinig wat me zo gelukkig maakt als de hectiek en opwinding van het leven. Daar kan geen mindfulnessoefening tegenop.