Van illustreren naar weven: zo begon Hannah met het maken van wandkleden

Hannah Waldron illustreert voor tijdschriften en ontwerpt prints voor textiel. Sinds een paar jaar weeft ze ook wandkleden. Haar expositie Map tapestries was te zien van Japan tot New York. Ook won ze de HAY talent award. Hannah woont samen met haar vriend in Nottingham, Engeland.

“‘Jouw manier van illustreren zou zich heel goed vertalen naar weven, weet je dat?’ zei een vriendin een aantal jaar geleden tegen me. Ik was toen net terug uit Berlijn, waar ik gefascineerd was geraakt door wandkleden uit de jaren dertig, van de Bauhaus-school. Ze waren zo fris, en ik kon niet bevatten hoe dat technisch in elkaar zat. Tijdens mijn verblijf had ik die vriendin – die zelf weeft – een kaart gestuurd met een foto van een van die kleden.

Eén met het draad

Mijn vriendin gaf me een lesje op een kinderweefraam, gewoon om me te laten zien dat ik het ook kon. Als je mensen met een ambacht in de weer ziet, voel je aan alles dat ze weten waar ze mee werken. Dat ze een soort diepere kennis hebben. Elk garen heeft z’n eigen kenmerken en elke manier van weven heeft een ander effect. Dat contact met echte materialen had ik onbewust gemist als illustrator. Je bent dan alleen bezig te visualiseren wat er in je hoofd zit.

Door te gaan weven, heb ik er een dimensie bij gekregen, zo voelt het. Weven kost veel tijd, het gaat langzaam. Maar dat is voor mij geen reden om het niet te doen – het is juist de reden om het wél te doen. Het is ook een tegenreactie op hoe ik de wereld ervaar: alles gaat zo snel, het is zo vluchtig. Ik probeer elke dag even te weven. Dat zijn heel vredige, bijna meditatieve momenten.

Weven met herinneringen

Ik werk met een simpel weefgetouw van hout met maar twee schachten. Heel basic dus, maar als je ook je handen erbij gebruikt en er flink wat tijd in stopt, zijn er ontzettend veel mogelijkheden. Sommige van mijn kleden kun je zien als ‘plattegronden’ van plaatsen die ik heb bezocht of waar ik heb gewoond. Ze zijn gekleurd door mijn eigen ervaringen daar. Voor mij is weven ook een manier om mijn herinneringen een plek te geven. Ik kan veel meer in mijn wandkleden leggen dan ik ooit in mijn illustraties kwijt kon.

Omdat er veel interesse was in mijn grote wandkleden, ben ik ook een serie mini-wandkleden gaan maken die ik verkoop. Ik merk dat mensen mijn handgemaakte kleden vaak heel verfrissend vinden. Misschien hebben we ook wel de limiet bereikt van wat je digitaal kunt. Uiteindelijk lijkt dat toch allemaal een beetje op elkaar.”