General managing editor Maaike blikt terug op haar eerste bijbaantje en vergelijkt het met theater. Hoe zit dat?
Een groente slash fruitzaak midden in het dorp, daar had ik mijn eerste bijbaan, op donderdagavond en zaterdag. Gedreven door een echtpaar dat de mensen blijmoedig van vitamines voorzag. De groenteboer had een groene stofjas aan en een Elstar-achtige blos op zijn gezicht. Zijn vrouw had iets rossigs over zich, alsof ze veel wortels gegeten had. Ze leken altijd opgewekt en spraken hun eigen groente- en fruittaal, gekenmerkt door verkleinwoorden. Op elke zin volgde een uitroepteken. “Alstublieft mevrouw, een kilootje sappige tomaten!” Of: “Een pondje clementines, jazeker, ze zijn lekker zuur! En de aardbeitjes zijn heerlijk zoet op het moment!”
Het toneel op
De zaak had iets weg van een theater: er was het toneel, voor in de winkel. En je had de coulissen, waar de krieltjes geschrapt werden en oma op een krukje de spruitjes ‘schoonde’. Zodra je als medewerker klaargestoomd was, mocht je het toneel op. Dat duurde bij mij even. Want alle aankopen moesten uit het hoofd bij elkaar opgeteld worden, de ogen van het kritische publiek op je gericht. Je moest weten wat lamsoren waren, of schorseneren. Het verschil tussen kruimig en vastkokend kennen. En de namen van de vaste klanten onthouden, die iedere week enorme bestellingen deden en daardoor altijd op extra uitroeptekens konden rekenen.
Vrouw des winkels
Zodra de voorstelling voorbij was, doofden de lichten en verdwenen wij, de spelers, van het podium. Dan begon het werken pas echt. De snijapparaten moesten schoon, er werd met zware kisten gesjouwd, we veegden, sopten, dweilden. Ook dat moest ik nog leren. Wat ik deed, was ááien – die vloer moest hárder geschrobt. De vrouw des winkels riep elke week opnieuw: “Tis je moeder nie!” Zonder vrolijke toon, maar met uitroepteken. Keek ik goed, dan zag ik achter haar strenge blik een pretlichtje. Ik weet eigenlijk niet of ze nog leeft, maar als ik schoonmaak, hoor ik haar weer. Het is je moeder niet, zeg ik haar dan zachtjes na.
Meer lezen
- Wijsheid van een honderdjarige: ‘Wie bescheiden is, hoeft niet uit te blinken.’
- Vier boeken over omgaan met je verleden.
- Marte maakt ervaringstheater: “Mijn voorstellingen kan je met al je zintuigen beleven.”
Tekst Maaike Beekers Fotografie Maria Korneeva
Gepubliceerd op 18 september 2023
