Ik, Bente, kreeg het label al op me geplakt toen ik op twaalfjarige leeftijd het boek Help, mijn kind is hoogsensitief (of iets in die trant) bij mijn ouders in de kast zag staan. Hoe ga ik om met prikkels en overweldiging?
Als hoogsensitief persoon heb ik prikkels nooit gemogen, en zij mij ook niet. Het is niet dat ik een hekel heb aan geluiden of beelden of aanraking (ik kan er juist intens van genieten). Het is meer dat er veel te snel veel te veel prikkels zijn, met als resultaat dat ik compleet overweldigd raak.
Ik was acht toen ik voor het eerst als een kip zonder kop door de huiskamer rende, veel te snel ademend. Mijn arme vader probeerde me een boterhamzakje aan te reiken om in te blazen, maar ik smeet het ding op de grond en schreeuwde: ‘Ik ga dood, breng me naar het ziekenhuis!’ Ik ging niet dood en hoefde ook niet naar het ziekenhuis, ik had een paniekaanval. De oorzaak: een heftige scène uit een actiefilm.
Vele actiescènes, arme-vader-momenten en paniekaanvallen verder, heb ik geleerd hoe ik moet omgaan met al die prikkels. Zo ongeveer, want het blijft nog altijd elke dag puzzelen. Ik weet nu dat ik genoeg pauzesop een dag moet nemen om weer op te laden. Ik weet dat anderhalf uur op een feestje zijn mijn bovengrens is en dat ik me niet schuldig hoef te voelen als ik om die reden vroeg vertrek.
Ik weet ook dat een koptelefoon met noise cancelling een uitkomst is en dat ik geen watje ben als ik in paniek raak van een hard geluid, een drukke dag of een heftig beeld. Het is gewoon mijn systeem dat aangeeft: en nu is de maat vol. En daar kan ik maar beter naar luisteren. Omdat ik weet hoe lastig het kan zijn om jezelf en je hoogsensitiviteit uit te vogelen: hier een lijstje met tips die mij helpen om te gaan met (een teveel aan) prikkels. Komt-ie.
Zo ga ik om met prikkels als hoogsensitief persoon
- Bouw je rust in om arme-vader-momenten (overweldiging, dus) te voorkomen. Als het kan, probeer ik drie keer op een dag een ommetje te maken, met muziek in of in stilte, maar altijd alleen. Heb ik niet altijd zin in, maar ik weet dat mijn batterij ervan oplaadt. Dus ik doe dat dan gewoon braaf.
- Pak genoeg slaap (en dan niet meteen stressen als het niet lukt, hè). Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik verwerk alle gebeurtenissen in mijn slaap. Ik heb nogal wat te verwerken met mijn hoogsensitiviteit, dus ik heb ook veel uren rust nodig. Meestal lig ik voor tien uur in bed, maar dat komt ook gewoon omdat ik best wel een oma ben en graag vroeg onder de wol kruip. Niet altijd leuk om zo vroeg de gordijnen dicht te doen, maar soms wel nodig.
- Laat die telefoon met rust. Er komen zo veel prikkels via dat ding binnen. Meldingen, geluiden, oplichtende schermen. Als ik het allemaal onbewust zou laten binnenkomen, zou ik binnen een paar uur weer als die kip zonder kop door de huiskamer rennen. Ik heb alle meldingen op mijn telefoon uitstaan (ja, ook WhatsApp), zodat ik niet constant afgeleid word door een oplichtend scherm. Ik probeer ook mijn social media in vaste tijdsblokken te checken, zodat ik bewuster scrol.
- Geef je grenzen aan, hoe eng dat soms ook is. Zeg nee tegen een kop koffie drinken met een vriendin als je merkt dat je batterij bijna leeg is, maak je agenda niet te vol alleen om anderen een plezier te doen, geef aan als iemand je energie onbewust opslurpt. Ik heb heel wat lastige gesprekken gevoerd met vriendjes, vriendinnen, vaders en moeders over mijn grenzen en waar ze precies liggen, maar in the end heeft het ons allemaal goed gedaan.
- Koop een koptelefoon met noice cancelling. Punt. En oordopjes.
- Zoek uit waar je weer van oplaadt (en zet je ‘opladers’ in zodra je merkt dat je batterij leeg raakt). Voor mij helpt wandelen, maar ook intensief sporten, met mijn handen werken en lezen. En als het hek helemaal van de dam is en er niets meer te redden valt, helpt een warme douche altijd.
- Nu hoop ik niet dat ik klink als een of andere zweverige guru, maar ik ga het toch zeggen. Komt-ie. Accepteer je hoogsensitiviteit. Kots, maar wel heel erg waar. Je bent het nu eenmaal, of je nou wilt of niet en nee, dat is niet altijd leuk. Maar het accepteren helpt, en uitvogelen hoe je om kunt gaan met je hoogsensitiviteit al helemaal. Zo weet ik nu dat actiefilms gewoon niet aan mij besteed zijn en dat, arme vader, boterhamzakjes absoluut niet helpen bij paniekaanvallen. Schreeuwen dat het allemaal kut is, wel.
- Op haar account @tobehonestnl schrijft Bente over hoogsensitiviteit en andere onderwerpen rondom mental health.
- Lees ook: 7x worstelingen die je herkent als je hoogsensitief bent.
Tekst Bente van de Wouw Fotografie Benigno Hoyuela/Unsplash.com
