Als een van de eerste bewoners van een tiny house was de Amerikaanse Tammy Strobel voor velen een bron van inspiratie. Ook voor Flow schreef ze erover. Nu verruilt ze haar huisje op wielen voor een andere plek, die beter past in haar huidige leven.
Logan en ik voerden op de kleine veranda het gesprek dat we al een tijdje aan het voeren waren: gaan we ons tiny house op wielen verkopen? We woonden er inmiddels vier jaar en waren eigenlijk toe aan iets anders. Maar het kleine huisje was ons erg dierbaar geworden en dat maakte het moeilijk om de knoop door te hakken.
Tien jaar vóór dat gesprek op onze veranda waren we getrouwd. In de eerste jaren van ons huwelijk hadden we regelmatig woorden over onze financiën, waarna we opnieuw waren gaan kijken hoe we ons geld uitgaven en waar we blij van werden. Het resultaat was dat we ons leven drastisch wilden vereenvoudigen. Tussen 2004 en 2009 verkochten we het grootste deel van onze spullen of gaven ze weg. We betaalden onze schulden af, gingen ander werk doen en besloten ons geld uit te geven aan ervaringen in plaats van spullen.
We droomden er ook van om een woning te kopen, maar de onroerendgoedprijzen in Californië waren op dat moment torenhoog. We wilden bovendien niet vastzitten aan een hypotheek of de verantwoordelijkheid hebben voor het onderhouden van een groot huis. Toen we in 2007 een YouTube-filmpje zagen over het tiny house van Dee Williams, viel alles op zijn plek. Haar huis was piepklein, betaalbaar, prachtig gemaakt en je kon het gewoon achter een auto hangen. Wonen in zo’n huisje leek ons het ultieme minimaal-wonenexperiment, en dus besloten we Dee’s voorbeeld te volgen. Een paar jaar later hadden we ons eigen tiny house op wielen gekocht. Het was twaalf vierkante meter; ongeveer zo groot als een flinke camper.
Je tiny house achter je laten
In de afgelopen vijftien jaar hebben Logan en ik veel dingen achtergelaten: spullen, schulden, slechte gewoonten. Op het gebied van loslaten hebben we dus aardig wat ervaring, maar dat wil niet zeggen dat het een eenvoudig proces is.
Schrijver Cait Flanders schrijft ook over loslaten. Niet alleen op haar blog, maar ook in haar boek met de – uitgebreide – titel The year of less – How I stopped shopping, gave away my belongings, and discovered life is worth more than anything you can buy in a store. Het boek volgt het eerste van de twee jaar waarin ze niets kocht (behalve wat ze écht nodig had). Wat was de aanleiding voor haar ‘koopstop’?
Cait: “Ik moest leren om geen dingen te kopen waarvan ik dacht dat ze me interessanter maakten, vond ik. Ik kocht vaak spullen voor iemand anders, niet voor mijn echte ik. Het loslaten van de eerste zestig procent van mijn spullen was makkelijk. Lastiger werd het om de dingen op te geven die ik voor de ‘andere Cait’ had gekocht, die persoon van wie ik dacht dat ze interessanter was.”
- Lees het volledige verhaal ‘Bye bye, tiny house’ in Flow 6.
Tekst Tammy Strobel Fotografie Tammy Strobel
