Bente van de Wouw van @tobehonestnl is eerlijk. Over miserabele momenten, therapiesessies, spring-een-gat-in-de-luchtdagen en het leven zoals het is. En ze maakt er illustraties over. Deze keer: slecht, en met jou?
Hoe gaat het met je? Ik krijg de vraag elke dag, meerdere keren. Van voorbijgangers op straat, via appjes, tijdens een belletje met familie. Het is een fantastische vraag, subliem zelfs, als je je net zo fantastisch voelt als de vraag zelf. ‘Goed!’ gillen we dan bijna terug van enthousiasme. ‘Het gaat goed!’ Dan kaatsen we de vraag voor de show terug, terwijl we in ons hoofd al bezig zijn met andere dingen, terwijl onze lijven al aan het wegdraaien zijn van de persoon die de vraag het luchtledige ingooide.
Een fantastische vraag dus, meestal. Minder subliem is-ie als je helemaal niet zo lekker gaat. Als je die dag al drie keer gehuild hebt en de klok pas 10:00 uur ’s ochtends aangeeft. Als je een knoop in je maag, een brok in je keel, een barst in je hart, een storm in je hoofd hebt. Dan is het plotseling een stuk lastiger om de vraag te beantwoorden. ‘Slecht,’ wil je eigenlijk zeggen tegen die voorbijganger. ‘Heel erg verdomd slecht.’
Maar de vraag is eigenlijk geen echte vraag en daarom kun je ook geen echt, eerlijk antwoord geven. Dus mompel je ‘het gaat fantastisch’ en mompelt de ander het terug en ga je verder met je miserabele dag. Dat is meestal hoe het gaat. Ik kan het weten, die persoon met de knoop en de brok en de barst en de storm ben ik namelijk zelf. Hoi, ik ben Bente en ik voel me verschrikkelijk. There, I said it.
Ik heb liefdesverdriet, ben op mijn zesentwintigste – na acht jaar op mezelf gewoond te hebben – weer ingetrokken bij mijn ouders en rouw na vijf maanden nog steeds om mijn overleden kat. In mijn vrije tijd kijk ik graag Disney-films omdat ze me een gevoel van geborgenheid geven en meestal huil ik al zodra het allereerste nummer inzet.
Als ik niet huil, ben ik angstig om de toekomst die plotseling weer helemaal openligt. Alweer, want vallen en weer opstaan is mijn topsport geworden. Ik ben bijna een professional, alleen jammer dat het mijn hobby niet is.
Verschrikkelijk, maar bedankt
Slecht dus, dat is hoe het gaat en dat is hoe het nog wel even zal blijven. Want voordat je een put uit kunt klimmen, moet je er eerst heel hard in vallen. En ik lig dus ergens daar op de bodem van het ding. Dat is niet erg, ik weet dat ik er weer uit zal klimmen. Dat de zon weer gaat schijnen en dat ik er alleen maar sterker van wordt, dat alles tijdelijk is en nog wat van die clichés (maar ze zijn wel waar).
Wat het allemaal nog een stukkie draaglijker maakt, is de podcast Terrible, thanks for asking, waarin Nora McInerny net als ik nu, goudeerlijk is over je niet zo kiplekker voelen. Met haar podcast doorbreekt ze taboes op het gebied van mental health, en dat doet ze samen met andere dappere mensen die een hoe-gaat-het-met-je durven te beantwoorden met: ‘Verschrikkelijk, bedankt voor het vragen.’
Niet de meest gezellige podcast, dus. Maar wel een verademing. Ik voel me er in elk geval een stuk minder alleen door, en heb met mezelf afgesproken niet meer klakkeloos ‘goed’ te antwoorden als ik zelf de hoe-gaat-het-met-je-vraag krijg. Ik heb mezelf ook beloofd de vraag niet meer voor de show terug te kaatsen, maar ook te luisteren naar het antwoord van de ander (en dat hoeft niet per se ‘fantastisch’ te zijn). Deze blog is een begin. Dus, hoe gaat het écht met jou?
- Meer columns van ‘Bente is eerlijk’ lezen.
- Haar illustraties vind je op haar Instagram.
- Hoe gaat het met je? Sta je daar eigenlijk wel genoeg bij stil? Samen met Museum van de Geest en mindfulnesstrainer Karin Hoens organiseren we vanaf 19 april een week vol reflectie en selfcare.
Tekst en illustratie Bente van de Wouw
