De 12 stadia van een burn-out #1: 'Maar ík krijg geen burn-out'

Toen journalist Mirjam Rosema-Verhulst uit haar burn-out was gekrabbeld – waar ze tot haar grote verbazing in 2016 in was beland – viel haar op dat opgebrande mensen min of meer door dezelfde fases gaan.

Toen ze een vriendin keihard op een burn-out zag afstevenen, maar die daar niets over wilde horen, werd het zaadje voor deze columnserie gepland. Ze herkende zichzelf in haar afglijdende en later opkrabbelende vriendin. Maar ook in al die andere mensen die ze erover sprak. Mirjam gaf haar eigen burn-out na twee jaar een plekje door er twaalf Burn-out clichés voor Stressed out over te schrijven.

Omdat het onderwerp helaas nog steeds actueel is, delen we om de week een deel. Deze week deel 1: Maar ík krijg geen burn-out.

juni 2016

Met zweet op m’n rug zwaai ik naar haar en zet m’n fiets op slot. Ik heb keihard gefietst en zij zit al in de zon op het terras te wachten. We hebben elkaar in tijden niet gezien, afspreken had heel wat voeten in de aarde met onze drukke sociale levens. Maar het is gelukt, ik ben er. Ik geef haar een knuffel en ga zitten. Ik zit te spacen, heb tintelingen aan de linkerkant van m’n gezicht en m’n gedachten schieten alle kanten op, maar ik zit. Ik ben op tijd en fysiek aanwezig. Check.

Net als op social media

Zoals we van elkaar gewend zijn, gaan onze gesprekken alle kanten op. Ondertussen neem ik een slok van m’n cappuccino en slik er ter compensatie een lactasepilletje bij. Ik vertel haar enthousiast over ons toffe nieuwe huis, de verbouwing die we zelf uitvoerden, de verhuizing, het opzetten van mijn bedrijf, de zoektocht naar en wisseling van de basisschool voor de kinderen en het promoveren van m’n man. Dat mijn vader ziek is, over onze perfecte bruiloft en romantische huwelijksreis. Ik beschrijf hoe het eraan toegaat op de beurs waar ik regelmatig met mijn eigen interieurlabel sta en dat het keihard werken is, maar ook supergaaf. Mijn leven lijkt op de ziekte van mijn vader na, wel een perfecte Instagram-feed. Ik ben ook echt dolgelukkig en heb werkelijk alles wat ik altijd al wenste. Maar, net als op social media, laat ik alleen zien wat ik wíl showen.

Niet aanstellen

Over de tintelingen die ik al maanden dagelijks aan de linkerkant van m’n lijf heb, vertel ik haar wel, maar dat ik al tijden uitgeput wakker word, vaak misselijk ben en thuis niet meer weet waar ik moet beginnen met opruimen, neem ik voor lief en deel ik met weinig mensen. Ik zal niet snel zeuren en zet graag een tandje bij. Ik wil niet als aansteller gezien worden – of wil ik gewoon laten zien dat ik dat ik het allemaal makkelijk aankan? Ik weet het niet precies, maar bovendien heb ik geleerd dat als je maar vaak genoeg tegen jezelf zegt dat je niet moe bent, je je vanzelf minder moe voelt. En als dat niet werkt, kun je altijd nog een rondje hardlopen. Trouwens, alle moeders zijn moe, toch? Dus ik bagatelliseer de boel als ik vertel over de wegtrekkers die ik had op het strand in Kaapverdië. En dat ik sinds ik terug ben van onze huwelijksreis het vullen van twee broodtrommeltjes al als een gigantische opgave zie, laat ik achterwege. Ik vertel wel giechelend dat ik tegenwoordig meer dan eens ’s nachts rechtop in bed zit en terwijl ik ‘slaap’ hardop onzin uitkraam of totaal in paniek ben.

Rustiger aan? Hoe dan!

Terwijl de healthy salads voor ons neergezet worden, vraag ik naar haar altijd enerverende liefdesleven – of vrijgezellenleven, net hoe je het wilt noemen. Terwijl zij honderduit vertelt, breekt mij het zweet weer eens uit. Mijn hoofd begint te tollen en het lijkt of mijn darmen een radslag willen maken. Net als alle keren hiervoor probeer ik mijn gezicht in de plooi te houden, maar ze heeft het door. Ze wordt bloedserieus: “Je moet echt oppassen hoor. Die buik die ‘niet tegen lactose kan’, die tintelingen en dat onrustige slapen… dat zijn de perfecte ingrediënten voor een burn-out, zo begon het bij mij toen ook.” Ik wuif het lachend weg, maar bedenk me dat een andere vriendin dit laatst ook tegen mij zei. Tijdens een weekendje weg met vriendinnen was ik ’s nacht weer eens klappertandend en shakend wakker geworden. Maar, een beetje rustiger aan doen? Hoe dan! En hé, ik heb op zich alles onder controle. Ik ben sterk, ik kan de wereld aan. Ik ben niet moe, ik ben niet moe, ik ben niet moe. En anders ga ik wel een rondje hardlopen… Maar ík krijg geen burn out.