Een gebroken hart was voor journalist Liddie Austin ooit de reden om in therapie te gaan. Want anders dan vrienden, die vaak zeggen wat je graag wilt horen, houdt een therapeut je een spiegel voor. En daarmee kun je verder.
Liefdesverdriet is vaak de aanleiding – een verbroken relatie waar je maar niet overheen komt. Of: een reeks verbroken relaties waarin je een patroon begint te ontdekken. Het kan natuurlijk ook iets anders zijn. Je bent vastgelopen in je leven. Je hebt steeds hetzelfde soort conflict met verschillende mensen. Je voelt je vaak somber of angstig. Je bent verlegen en dat staat je in de weg. Je bent verslaafd aan alcohol of drugs en daar wil je vanaf. Je bent moeder geworden en bang dat je jouw eigenaardigheden overdraagt op je kind. Zo veel mensen, zo veel redenen om in therapie te gaan. Het kan om een gevoel van onbehagen gaan dat je nog nauwelijks onder woorden kunt brengen of om pure wanhoop. Waar het op neerkomt: je hebt hulp nodig.
Samen kijken naar de liefde
Liefdesverdriet, laten we daar voor het gemak even van uitgaan. Dat is ook vaak de reden waarom mensen, ‘klanten’ zoals gezins- en relatietherapeut Roefke Carmiggelt hen noemt, zich in eerste instantie bij haar melden. “Ze zijn angstig omdat ze zich niet kunnen verbinden of hebben verlatingsangst. Hun vraag is: wil je met me kijken naar mijn liefdesleven?”
Met liefdesverdriet begint het ook voor de Amerikaanse psychotherapeut Lori Gottlieb. Ze heeft een goedlopende praktijk in Los Angeles, een zoon van zes en een leuke vriend, met wie ze gaat trouwen. En dan zegt haar vriend ineens dat het toch niets gaat worden tussen hen: hij ziet het niet zitten om haar de komende tien jaar nog met een thuiswonend kind te moeten delen. Gottlieb is totaal uit het lood geslagen. Omdat ze aan al haar psychologische kennis in deze persoonlijke crisis weinig heeft, zoekt ze haar heil bij een collega-therapeut. Over de therapie die ze onderging én over de therapieën die ze gaf, schreef ze het even verhelderende als openhartige boek Misschien moet je eens met iemand praten?.
Met liefdesverdriet begon het bij mijzelf ook. Het is alweer lang geleden, maar als eind twintiger werd ik verlaten door een grote liefde. De breuk kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel. Voor hem niet, want hij bleek al een half jaar een ander te hebben. Hij vertrok, ik viel kilo’s af en bewoog me als een zombie door de dagen. Mijn omgeving maakte zich zorgen, ikzelf ook. En dus ging ik in therapie.
Spiegel schoonpoetsen
‘Therapie helpt bij de verlichting van je symptomen en laat je beter functioneren in je dagelijkse bestaan,’ mailt Lori Gottlieb me vanuit Los Angeles. ‘Het prettige aan therapie is dat je binnen vastliggende kaders een spiegel krijgt voorgehouden: in principe 45 minuten per week, soms vaker, soms minder vaak. Meestal een-op-een, soms in een groep. Je leert over je blinde vlekken en over betere manieren om met jezelf en de mensen om je heen om te gaan. In therapie toon je zowel kwetsbaarheid als verantwoordelijkheid.’
Natuurlijk: een spiegel kunnen je vrienden je ook voorhouden, maar dat is toch anders. De spiegel die vrienden bieden is een troebele. Zij zeggen vaak wat jij zelf vindt of graag wilt horen – daarvoor zijn ze ingehuurd. In het geval van Gottlieb en mij was dat: die ex deugt niet! Heel fijn om te horen, maar je komt er niet veel verder mee. “Ik sta er daarentegen helemaal nieuw in, en stel alleen maar vragen,” zegt therapeut Roefke Carmiggelt in haar persoonlijk ingerichte kamer waar ze haar cliënten zittend aan tafel spreekt.
“Daardoor kan een cliënt met een frisse blik in zijn totaal beslagen spiegel kijken en denken: die moet ik maar eens schoonpoetsen.” De spiegel die de therapeut voorhoudt, is weliswaar helder, maar ook weer niet van het confronterende soort dat je vaak in pashokjes van modezaken aantreft. Een therapeut spiegelt op een meelevende en niet-oordelende manier. Hij of zij zegt niet, zoals je dat zelf misschien zou doen, ‘Wat doe je nu weer, stomkop?’, maar vraagt: ‘Zie je dat je door dit te doen jezelf alleen maar in de weg zit?’
- Het complete verhaal vind je in Flow 8.
Tekst Liddie Austin Fotografie Nick Romanov/Unsplash.com
