Bij Flow lezen we graag. In deze blogserie vertellen redactieleden wat ze van een bepaald boek vonden. Deze keer: online editor Merel over Ministerie van dromen van Hengameh Yaghoobifarah.
Een goede vriendin van mij woont in Berlijn en zij wees me op een rijzende ster in het literaire landschap van Duitsland: Hengameh Yaghoobifarah. Hengameh is een in Berlijn gevestigde journalist en schrijver. Hen is non-binair en Ministerie van dromen is hun debuutroman. Dit boek werd in Duitsland een regelrechte hit en – omdat mijn Duits niet fantastisch is – kon ik niet wachten op de Nederlandse vertaling. Toen het boek hier een paar weken geleden verscheen, heb ik het dan ook meteen gekocht.
Hier gaat het over
De wereld van de Berlijnse Nas stort in als haar zus Nushin met een auto tegen een boom rijdt. De politie houdt het op een ongeluk, Nas vermoedt zelfdoding. Samen overleefden de zussen tot dan nu toe alles: de migratie naar Duitsland, het verlies van hun vader, de emotionele afwezigheid van hun moeder en het ongeplande moederschap van Nushin. Hoewel een kind niet in haar leven als vrijgevochten Berlijnse queer past, neemt Nas de zorg voor haar nichtje Parvin op zich. Al snel ontdekt ze dat Nushin, die ze zo goed dacht te kennen, zelfs voor haar eigen zus geheimen had. Nas zet alles op alles om de waarheid achter de dood van haar zus te achterhalen.
Dit vond ik ervan
Laat ik eerst zeggen dat het boek het lange wachten (ruim een jaar) op de Nederlandse vertaling helemaal waard was. In het kort gezegd: ik heb dit boek in twee dagen verslonden. Ik zat er hélemaal in en wilde maar doorlezen en doorlezen. Ik nam het overal mee naartoe: in de trein, naar een ontbijttentje, naar bed. Dat komt doordat het op een gegeven moment ook echt een beetje spannend werd, maar ook doordat ik heel erg meeleefde met Nas en Parvin.
Het gat dat het verliezen van Nas’ zus achterlaat is enorm voelbaar. En dan de paniek: hoe voed je een puber op? Maar ook: wat is de waarheid achter Nushins dood? Hoewel het verhaal heel ver van me af staat (ik heb geen migratieachtergrond, ik hoef geen pubernichtje op te voeden) had ik toch het gevoel dat ik ín het verhaal zat.
Daarnaast is het boek ontzettend queer; de hoofdpersoon is lesbisch en werkt in een queer bar in Berlijn. Ik zie haar staan in de bar, sterker nog, ik denk dat ik er ben geweest. Ik herken de struggle van de moeilijke relatie met je familie, maar ook die van het moeten samenstellen en onderhouden van de band met je gekozen familie; het gaat niet vanzelf.
Hengameh schrijft heel grappig. Hun humor is vrij direct maar nooit echt hard. Er zit een lekker tempo in het boek, dat zorgt er ook voor dat je wilt doorlezen en je je niet gaat vervelen. Kortom; het boek heeft eigenlijk alle ingrediënten om in mijn favorietenlijstje te belanden. En dat deed het dan ook.
Deze zinnen raakten me
‘Zwijgend zitten we voor ons lege bord, elke poging tot small talk loopt stuk op Parvins weigering. Soms is tijd een bord met droge rijst en te kort gekookte linzen dat nooit leeg lijkt te raken.’
‘Op momenten van hulpeloosheid valt het me erg zwaar om niet kwaad te worden op mijn overleden zus. Maar ben ik dan zo hulpeloos? Ik heb handelingsperspectief. Alternatieven. Meer speelruimte dan maman. In tegenstelling tot haar reflecteer ik op mijn stijl van opvoeden.’
‘Ik weet het ook niet meer, ik ga terug naar mijn kamer, onzeker of ik me het tafereel nu heb ingebeeld. Mijn zweet is allang opgedroogd, ik heb het koud, dus ik probeer te slapen, geduld in een dik dekbed en mijn onbehagen.’
Meer lezen
- Flow’s Mirjam las Wij zijn licht van Gerda Blees en vertelt in deze blogpost wat ze ervan vond.
- Weer eens wat anders: een graphic novel. Caroline las Vel van Sabien Clement en Mieke Versyp.
- Lees de regenboog: benieuwd naar andere queer boeken? Marischka Verbeek tipt er een aantal.
Tekst en fotografie Merel Wildschut
