Bij Flow lezen we graag. In deze blogserie vertellen redactieleden wat ze van een bepaald boek vonden. Deze keer: online editor Merel over De geliefden van Willemijn Kranendonk.
Onlangs luisterde ik de podcast Tussen dertig en doodgaan en in de tweede aflevering tipte schrijver Tatjana Almuli dit boek. Ze had het in één avond uitgelezen en het verhaal had indruk op haar gemaakt. Ik zat de afgelopen tijd een beetje in een leesdip en wist niet zo goed waar ik zin in had. Dus ik besloot; ik volg gewoon Tatjana’s tip. Lekker makkelijk. Dat moet je soms dus gewoon doen, bleek maar weer eens. Hoewel ik De geliefden niet in één avond uitlas, las ik het wel met heel veel plezier.
Hier gaat het over
Als twintigers hebben Jacqueline en Rosa een intense relatie, maar als er keuzes over de toekomst gemaakt moeten worden, gaan ze uit elkaar. Na de breuk slaan ze ieder een tegenovergestelde richting in. Jacqueline maakt carrière, hijst zich dagelijks in kostbare mantelpakken en koopt een Range Rover omdat alle mannen bij haar op kantoor ook zo’n auto hebben. Rosa gaat op zoek naar een holistische manier van leven, werkt op boerderijen en boomgaarden in Italië, Noorwegen en Ierland, en is altijd platzak.
Na veertig jaar, als Jacqueline met pensioen gaat en Rosa het zwerven moe is, kijken ze terug. Ze vragen zich af of de keuzes die ze gemaakt hebben – weggaan of blijven, werken of losbreken – de juiste waren. Hebben ze geleefd zoals ze wilden? Zijn ze veranderd na al die jaren? En waarom blijven ze aan elkaar denken?
Dit vond ik ervan
Allereerst moet gezegd dat ik het een verademing vond om eens een boek van een millennial schrijver te lezen dat níet over millennial hoofdpersonages en dito problematiek gaat. Omdat ik graag debuten (van jonge schrijvers) lees, moet ik wel toegeven dat ik dikwijls over dezelfde onderwerpen lees. Dat gaat me soms weleens vervelen. De geliefden was helemaal anders dan de boeken die ik de afgelopen maanden las.
Ik denk dat je wel kunt zeggen dat Kranendonk een droomdebuut schreef. Op de achterflap staat dat het boek ‘weergaloos geestig en trefzeker is’, en daar sluit ik me zeker meteen bij aan. Maar ik wil ook iets toevoegen. Ik vond het boek namelijk ook hartverwarmend en ik ben me gaan vereenzelvigen met de hoofdpersonen. En dat is knap, want Jacqueline en Rosa lijken ogenschijnlijk in niets op mij, ik ben immers bij lange na nog geen gepensioneerde vrouw, maar dat maakt kennelijk niet uit als een verhaal gewoon heel goed is geschreven.
Deze zinnen raakten me
‘Ik trek me terug, naar een plek waar niemand bij kan. Een holletje achter mijn oogkassen en diep in mijn brein. Een strookje gras in het midden van mijn hoofd waar ik alleen kan zijn.’
‘Zodra ik de keuze maakte om te vertrekken, splitste ik mijzelf op. De ene Rosa bleef achter, de andere ging een nieuw leven tegemoet. Ik zou alle Rosa’s op willen zoeken, ze de hand schudden, een aai geven.’
‘Vandaag heb ik twee mensen gesproken, dat is twee meer dan de afgelopen week. Dit is het leven, mijn leven. Ik kom hangend in een stoel de dagen door. Julia zei: ‘De toekomst is overweldigend.’ Zegt ze dat vooruitdenken verlammend kan werken? Misschien moet ik, net als zij, alleen aan morgen denken.’
Meer lezen
- Flow leest: Giftige positiviteit van Whitney Goodman.
- Flow leest: Zwarte schuur van Oek de Jong.
- Flow leest: Ik zal je nooit meer van Tatjana Almuli.
Tekst en fotografie Merel Wildschut