Beginnen met hardlopen: Liesbeth zoekt een hobby (4)

Op netflixen en slechte reality-tv kijken na heeft Liesbeth Rasker eigenlijk geen hobby’s, besefte ze laatst. Daarom gaat ze er in elke Flow een testen. De vierde is beginnen met hardlopen. 

Leeg en fris

Mijn ex-geliefde woonde tegenover een hardloopwinkel. Een favoriete gezamenlijke bezigheid was met een glas wijn op het balkon kijken naar al die malle mensen die op de stoep voor de winkel korte stukjes op en neer renden om hardloopschoenen uit te testen.

Nu, zes jaar later, ben ik een van die mensen (en hoop ik van harte dat mijn ex inmiddels verhuisd is). Ik ga namelijk beginnen met hardlopen. Een vriendin had een goed verhaal over hoe het haar hoofd ‘zo lekker leeg maakte’. Dat ze ondertussen podcasts luistert, nieuwe perspectieven op haar stad ziet en zich na afloop ‘heerlijk fris’ voelt. Ze beloofde dat ik helemaal niet meteen een marathon hoefde te rennen, er was een app die me stapsgewijs zou introduceren in het hardlopen.

Het enige nadeel

Het is niet de eerste keer dat ik hardlopen overweeg. Al jaren lijkt het me een ideale hobby. Je kunt het overal ter wereld doen zonder ingewikkelde attributen, het is goed voor lijf en hoofd, je ziet nog eens wat, bent lekker in de buitenlucht… er zijn eigenlijk alleen maar voordelen.

Het énige nadeel is dat je hard moet lopen, en ik ben nou eenmaal niet zo sportief aangelegd. Maar daar zijn dus apps voor, zoals 5K Runner. Ik vul naar waarheid in dat ik geen ervaring heb met rennen en geen andere sporten beoefen, waarop ik een trainingsschema kan kopen waarmee ik na acht weken vijf kilometer kan hardlopen. Onder het mom van ‘slecht weer bestaat niet, alleen slechte spullen’ koop ik direct een flitsend hardlooppak en goede schoenen – dat het daar niet aan zal liggen.

‘Ik zeg tegen mezelf dat alle begin nou eenmaal moeilijk is, heerlijk toch! Buiten zijn!’

Op een dag waarop het eens niet regent, wagen ik en mijn app de sprong naar buiten. Een vrouwenstem met een vet Amerikaans accent zegt dat zij me zal guiden door deze journey. Eerst mag ik vijf minuten wandelen, ‘remember to keep a calm pace’. Het voelt goed om iets buiten te ondernemen. Op dat moment waren de sportscholen nog potdicht – en aangezien ik de hele dag achter een bureau zit, is bewegen een welkome afwisseling.

Dan moet ik een minuut rennen, ook weer op een calm pace. Een minuut lopen is vrij kort, een minuut hardlopen aanzienlijk langer. Na die minuut mag ik anderhalve minuut wandelen, dan weer een minuut hardlopen, er komt nog een pauze en als ik na ­dertig minuten het verlossende ‘you made it!’ hoor, ben ik ab-so-luut uitgeput en in de verste verte niet fris. De ­volgende dag heb ik een rustdag, de dag erna moet ik weer. Drie keer per week, dertig minuten per keer. Mijn schema is onverbiddelijk.

Leuk

De volgende keren verwissel ik de stad voor het park, ik zeg tegen mezelf dat alle begin nou eenmaal moeilijk is, heerlijk toch! Buiten zijn! Maar de waarheid is dat ik níéts aan deze ervaring leuk vind. Sterker nog, ik word er bloedchagrijnig van. De beroemde runner’s high is in geen velden of wegen te bekennen. Aangezien een hobby toch vooral léúk moet zijn, besluit ik na twee weken en zes keer rennen om het op te geven. Ik ben gewoon niet sportief. Dat wist ik al, maar soms vergeet ik dat. Wel spreek ik met mezelf af dat ik meer moet wandelen om toch een beetje beweging te krijgen. En dat vind ik wél leuk. Zo zie je maar. Lopend kom je er ook wel.