‘Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.’ Met deze quote van Pippi Langkous als inspiratiebron, stapt online editor Bente uit haar comfortzone om op avontuur te gaan. Dicht bij huis en verder weg.
Ik ben een beetje Bilbo Baggins uit The Hobbit. Ik ben het gelukkigst in mijn cocon. Leunstoel, voorraad boeken, kop thee binnen handbereik. Af en toe een blokje om, wat tekenen of breien. Gewoon een rustig en langzaam leven. Tegelijkertijd heb ik iets avontuurlijks in me. Roept een stemmetje steeds harder dat het buiten wil spelen, de wereld wil zien, op avontuur wil. Lange hikes door onbekend gebied, kamperen midden in de natuur, slapen onder de sterren.
Ik wil leren vissen, mijn eigen vuur kunnen maken. Ik wil fietsen of lopen en maar zien waar ik uit kom. Ik wil kanoën en klimmen en mountainbiken en ik wil verdwalen. Ik wil buiten leven, meer in verbinding staan met de natuur. Waar die drang precies vandaan komt, weet ik niet. Ik heb nog nooit in mijn leven gekampeerd en een vis durf ik niet eens aan te raken. Maar het verlangen is er. En dus ga ik het gewoon proberen, dat avontuur opzoeken. En dat doe ik stap voor stap. Zoals Bilbo het zou zeggen: ‘I’m going on an adventure!’
Over de heide
Dat avontuur begint op een zaterdagochtend. Het is ergens eind augustus, wat betekent dat de heide in Nederland in bloei staat. Echt spannend is deze eerste stap op weg naar avontuur niet. Ik maak regelmatig in mijn eentje lange wandeltochten en de Loonse & Drunense Duinen waar nu alles paars kleurt, is lange tijd een soort van mijn achtertuin geweest. Maar toch, het is een begin.
Het is halverwege de ochtend als ik met de zon op mijn gezicht start aan een wandeling van 12 kilometer. Ik was al vroeg overprikkeld wakker geworden, maar dat gevoel van ’teveel’ zakt langzaam weg als ik door de bossen loop. Er is niemand op de paden, ik heb de natuur voor mezelf. Ongeveer op de helft van mijn tocht opent het bos zich, tot ik erdoor uitgespuugd word en ik plotseling aan de rand van een enorm duingebied sta.
Pas na een paar stappen in het open gebied, zie ik het. De zandvlaktes die normaal een mix van groen en beige zijn, kleuren nu langzaam paars. Ik had gehoopt dat die paarse kleur overheersend zou zijn, maar de heide staat hier niet overal en dus komt de kleurenexplosie in groepjes. Ik verlaat het pad voor even en loop voorzichtig over de heide. Insecten zoemen om me heen, in de verte zie ik twee paarden door het zand lopen. De ruiters kijken net als ik verwonderd om zich heen.
Met een gelukkig gevoel verlaat ik de heide weer en wandel ik het laatste stuk van mijn tocht, opnieuw door de bossen waar het een stuk koeler is. De overprikkeling is nu helemaal weg. Moe maar voldaan stap ik in mijn auto, weer terug naar mijn cocon met daarin de leunstoel.
Tekst en fotografie Bente van de Wouw
