Ergens is het misgegaan, want het opruim-gen heeft ons nooit bereikt. We kunnen er heel lang en heel verlekkerd naar kijken: plaatjes van witte lege huizen, banken zonder kruimels, tafels zonder viltstiftkrassen, aanrechten zonder boodschappen. Maar we hebben het niet. Als wij de voordeur opendoen zien we voetballen, jassen op de grond, oude kranten, vergeten lunchboxen en een tas vol lege flessen. Opruimen: een diepe buiging voor alle mensen die daar zo goed in zijn. Soms doen we een poging, razen we met een vuilniszak door alle kamers, en hebben we opeens een afspraak met de grofvuil-ophaaldienst. Maar onderweg stokt het. Omdat we bij elke knuffel, trui, vaas en oude tekening van alles voelen. Elk prulletje vertegenwoordigt een herinnering. Gooi dat maar eens weg. Daarom gaan we deze Weekly bestuderen van voor naar achter en terug. Want we willen het wel: een wat leger huis, en daarbij dat wat legere hoofd.
Astrid & Irene
Wil je meer lezen over ‘Weggooien lucht op’ Lees dan verder in Flow Weekly #44.
