Ze wilde, behalve journalist, ook juf, uitgever, kunstenaar, hoedenmaker en yogi worden en probeerde al die dingen uit. Aaf Brandt Corstius over het ‘ik kan altijd nog’-gevoel (en wat je daarmee kunt winnen).
Naast mijn lichte Funda-obsessie heb ik een andere digitale verslaving: googelen op ‘zijinstromer onderwijs’. Het is net alsof ik die bevestiging af en toe nodig heb: dat er nog steeds ernstig behoefte is aan juffen, dat die weg nog open ligt, dat ik een school bij mij in de buurt zou kunnen opbellen en zeggen: “Hebben jullie nog een juf nodig? Ik wil wel zijinstromen!” En ik ben niet de enige. Kort geleden las ik nog een interview met presentator Sofie van den Enk in de Vara-gids, die zei: “Mijn ultieme escape-gedachte was altijd: dan word ik juf.”
Dit voorjaar werd die gedachte bij mij ineens nog prangender toen we een mail van school kregen dat ze echt geen leraar konden vinden als vervanger voor de zwangere juf van mijn zoon. Wisten wij, ouders, mensen in onze omgeving die het misschien wilden? Ook mensen die er niet per se toe opgeleid waren? Ineens leek het wel een heel realistisch scenario, al moet je natuurlijk nooit voor de klas van je achtjarige zoon gaan staan.
Het roer om
Er zijn trouwens genoeg mensen die niet alleen een ander beroep ambiëren als escape-gedachte, maar het gewoon echt doen. Zoals de vriend van een vriendin die nu, als veertiger, na een prima carrière in het boekenvak studeert voor hovenier. Of die ene vriend van vroeger, die rond zijn dertigste alsnog rechten ging studeren en nu advocaat is. De vriendin die haar baan op een hogeschool in de wacht zette en tijdens haar sabbatical een boek schreef. En nu, in haar tweede onbetaalde verlof, alweer haar derde boek.
Het journalistenstel dat in Rotterdam een oud havenpand ombouwde tot hotel, waar ik regelmatig logeer (saillant detail: tijdens de renovatie had zij een drieling op komst). En mijn ex-schoonzus, type ‘twaalf baantjes, dertien ongelukken’, die op een dag ineens inzag dat ze erg van cijfertjes hield, zich liet omscholen tot accountant en nu bij een goedlopende app in Amerika de hoogste financiële pief is. Met overspannen werkweken en zakenreizen (ze houdt niet van vliegen) tot gevolg, maar ze doet wel iets wat ze echt leuk vindt. En wat zo ver mogelijk af staat van vakkenvullen en oppassen, de baantjes die ze daarvoor jarenlang vervulde. Al die mensen ken ik en zij hebben het gedaan. Dus waarom ik niet? Ik ben altijd al het type geweest dat dacht: dat kan ook nog.
- Het volledige verhaal ‘Ik kan altijd nog…’ is te lezen in Flow 5.
Tekst Aaf Brandt Corstius Fotografie Bonnita Postma Styling Annemieke Paarlberg Visagie Carmen Zomers @YvesRocher
