Tijdens haar deelname aan Wie is de Mol? in 2012 verbrijzelde Janine Abbring een rugwervel. Sindsdien gaat ze bewuster met haar lichaam en gezondheid om. Voor Flow 5 interviewden we programmamaker, tekstschrijver, presentator en voice-over Janine over haar verleden, heden en toekomst en op ons blog een preview van het interview.
Verleden
‘Drie was ik. Ik liep op het gras vlak bij ons huis. Ik dacht: ik ben Janine, ik ben drie en dat is eigenlijk helemaal niet zo oud. Ik voelde er verder niets bij, het was geen grote openbaring. Het was gewoon een constatering waarna ik weer vrolijk verder huppelde. Ik kijk met plezier terug op mijn vroege jeugd. Met mijn vader, moeder en mijn vier jaar oudere zus woonde ik in een dorp in Drenthe. Ons huis stond aan een groot speelveld, mijn beste vriendinnetje woonde twee huizen verderop, de school stond aan de overkant. Het leven was veilig en overzichtelijk.’
Heden
‘Ik weet nog dat ik boven op de rots stond. Ik keek naar beneden, naar het water onder me. Het was steil. Maar wat kon me gebeuren? Ik sprong. Toen ik in het water terechtkwam, voelde ik dat het niet goed was. Het jaar daarvoor had ik een longembolie gehad. Ik was op vakantie in Thailand, ik had zo’n pijn, ik dacht dat ik doodging. In het ziekenhuis in Bangkok werd toen een foto gemaakt waarop niets te zien was. Ik ben gewoon weer naar Nederland gevlogen. Eenmaal terug begon ook mijn andere long pijn te doen. In het ziekenhuis hier was iedereen in rep en roer: of ik niks gevoeld had? Er was zelfs een stukje long afgestorven – het moest vreselijke pijn hebben gedaan. Dat was ook zo, maar ik heb de neiging om dingen te bagatelliseren. Maar door die ervaring wist ik toen ik in dat water in Zuid-Afrika lag wel: als ik denk dat er iets stuk is, dan is dat ook zo.’
Toekomst
‘Ik heb geen enorme toekomstvisie of uitgesproken ambitie. Mede door het ongeluk besef ik dat je niets in de hand hebt. Er kan altijd iets gebeuren waardoor alles in één keer op losse schroeven kan komen te staan. Ik ben net veertig geworden. Gisteren was ik naar de film. Een prima film, maar aan het einde was er een gelukzalige moeder met een baby op haar arm. In Hollywood wordt dat neergezet als het ultieme einde, als ultiem geluk: een kind als bekroning op je leven. Ik vind zo’n keuze hebben ingewikkeld. Kinderen krijgen is iets waar je ogenschijnlijk invloed op hebt. Maar ik weet niet of dat zo is.’
Interview Clementine van Wijngaarden Fotografie Bonnita Postma
