Roos Ouwehand is actrice en schrijfster. Je kent haar misschien nog als columnist van Flow Magazine. Ze schreef het toneelstuk Sophie waarvan de repetitieperiode net is gestart. Haar vriendin Tjitske Reidinga speelt de hoofdrol. Deze maand vertelt ze op ons blog wat er allemaal komt kijken bij het in première gaan van een toneelstuk.
Het motto van Sophie is een dichtregel van Rutger Kopland: ‘Wij zijn gemaakt van tijd’. Dat dat waar is, merkte ik afgelopen week weer eens op de crematie van mijn lieve tante. Luisterend naar haar zoon die sprak over haar leven, realiseerde ik me ineens: dit is waar mijn stuk over gaat. Over die momenten, waarop het ineens lukt om – heel even – over het randje van het dagelijks leven heen te kijken. In de verte en terug.
Terwijl ik luisterde naar de toespraken, dacht ik terug aan de weken dat mijn zus en ik bij mijn tante en oom logeerden. Haarscherp zag ik voor me hoe de kamer eruitzag, waar we sliepen. Herinnerde ik me de pingpongtafel op zolder en het Chinese restaurant waar we gingen eten (hevig exotisch voor die tijd). Mijn neef ziet er nu precies zo uit als mijn oom toen. Twee druppels water. Mijn oom zelf zit, verdrietig, op de eerste rij. En ik zit daar een paar rijen achter, 47 jaar oud. Die logeerpartijen zijn bijna veertig jaar geleden.
De repetities van Sophie zijn de laatste, onverbiddelijk fase ingegaan. Een trechter, waar je nog maar aan één kant uit kan. Deze week komt er voor het eerst publiek. De acteurs wennen deze dagen in Theater Schiedam aan het echte decor en dat is, na de schetsmatige opstelling in de gezellige repetitieruimte, een flinke overgang.
Ik geef ondertussen interviews, waarin ik probeer iets helders of inzichtelijks over het stuk te zeggen. Dat lukt me, zo ad hoc en uit de losse pols, maar matig. Waarschijnlijk ben ik daarom gaan schrijven. Dan kun je tenminste rustig nadenken en je gedachtes bijschaven en bijschaven tot je denkt: ja, zo staat het er goed.
Zoals de zo door mij zo bewonderde Kopland gedaan moet hebben, toen hij schreef:
We zagen hondjes spelen op het gras
Ik dacht aan jou, aan hoe het was
en hoe het worden zou, kijk:
Vroeger dacht ik dat ik altijd, altijd
leven zou, net als mijn vader, wij
stonden te kijken zoals wij
nu en nu ik denk aan later zijn
we gemaakt van tijd. Ja, jij houdt
houdt nog van mij
en ik hou nog van jou, maar denk
al aan je terug en jij denkt wat
bedoelt hij toch. Kijk:
Ik ga voorbij, je moet vergeten wat
ik zei, wie ik was, en weten dat
de hondjes blijven spelen op het gras
Benieuwd naar de voorstelling Sophie? Kijk voor meer informatie over de voorstelling op de website van het DeLaMar Theater.