Sneller, beter, groter. Dat is wat onze omgeving vraagt en wat we normaal zijn gaan vinden. In Flow 2 vertelt socioloog Hartmut Rosa dat dit leidt tot vervreemding van onszelf en de ander. ‘Koester vaker wat je al hebt,’ zegt hij, ‘want pas dan kun je echt léven.’ Een fragment uit het interview.
“Er is nooit eerder een tijd geweest waarin we zo vrij waren om te denken en geloven wat we wilden en we zo veel keuzes konden maken. En tegelijkertijd zijn we in dit deel van de wereld voortdurend dingen aan het doen die we ‘moeten’ doen. Dat gaat de hele dag door: ik moet dit artikel nog afmaken, ik moet de verjaardag van mijn dochter regelen, ik moet nog bij mijn moeder op bezoek, en zelfs: ik moet nog op vakantie. We zijn alsmaar bezig met verplichtingen. Wat ik als socioloog heel interessant vind, is de manier waarop dat geregeld is. Want het gaat niet om ethische of politieke normen, het is bijvoorbeeld niet de politiek die dit zegt. Het gaat om tijdsnormen: de tijdsdruk, de deadlines, de schema’s. Als de kerk zou zeggen dat we ook ’s avonds en op zondagochtend moesten werken, zouden we in opstand komen. Of als het de overheid was of als je werkgever dat expliciet zou eisen. Maar nu doen we het eigenlijk vrijwillig.”
- Het artikel Alsmaar sneller, is dat fijn? kun je lezen in Flow 2.