Waarom zijn treinreizen zo in opkomst? Journalist Bernice Nikijuluw over ontmoetingen op houten bankjes, tijd om je gedachten de vrije loop te laten en steeds veranderende landschappen.

Mijn liefde voor reizen ontstond in de trein. Ik was zestien en had samen met mijn oudere zus het plan om Spanje en Portugal te verkennen. ­Verder dan dat reikte ons plan niet, maar dat hoefde in die tijd ook niet. In 1983 hadden wij het Iberisch Schiereiland voor ons alleen, zo leek het. Afgezien van de Spanjaarden en Portugezen dan, maar die hoorden bij de entourage.

We hadden een Interrail-pas en driehonderd gulden op zak, dat moest genoeg zijn om het een paar weken uit te zingen. Onze ouders zwaaiden ons uit op station Den Haag Hollands Spoor en daar vertrokken we dan, het ongewisse tegemoet.

Vrouw van de wereld

Vanachter het treinraam zag ik de ­Hollandse polders plaatsmaken voor Belgische bossen en glooiende Franse zonnebloemvelden. Landschappen die ik heus al weleens ­eerder had gezien, maar die me nu anders voorkwamen. Misschien omdat je gezichtsveld danig beperkt is als je als nakomertje de hele autorit ingeklemd zit tussen je broer en zus. Nu had ik onbelemmerd uitzicht en kon ik mijn gedachten zo fijn de vrije loop laten.

Eenmaal op het Iberisch Schiereiland lieten we ons meevoeren door het lot, dat ons van het frisgroene noorden tot het zinderende zuiden voerde, van levendige steden tot verstilde dorpjes. Onderweg keek ik naar het landschap of schreef ik in mijn dagboek – maar als het even kon, bestudeerde ik onze coupégenoten.