Astrid kocht een vervallen boshuisje: "Klussen bleek een mooie metafoor voor het leven"

Sinds journalist Astrid van der Hulst een vervallen boshuisje kocht, leerde ze niet alleen haar handige kant kennen. Al doe-het-zelvend ontdekte ze ook welke levenslessen er verborgen zitten in klussen.

Lang leve de roze bril. Want had die niet bestaan, dan was ik nooit eigenaar geworden van een klein, stinkend, oud vakantiehuisje met een vermolmde keuken en een scheef hangend plafond inclusief verlaten wespennest. Want dat zag ik natuurlijk allemaal niet, toen ik op een zonnige dag voor mijn droom in de bossen stond. Ik zag een Zweeds Pippi Langkous-huisje dat uitkeek op een weiland, met een potkachel en openslaande deuren. Gelukkig maar, anders had ik nooit mijn handtekening onder het koopcontract gezet. Ik herinner me de bloedhete zomerse dagen waarop er whatsappjes heen en weer gingen tussen mij en een vrolijke verkoper. Achteraf begrijp ik wel waarom hij zo vrolijk was. Ik had overboden, hij was er vanaf.

Op een dag stond ik dan in mijn snikhete huisje en zette ik, tegelijk met mijn zonnebril, ook mijn roze bril af. Ik slikte even. Wat had ik hierin gezien? Toen ik de bank opzijschoof, bleek het witsel om de bank heen geverfd. En goh, dat plafond, zat die gele vlek er ook al tijdens de bezichtiging? Tijdens die bezichtiging hadden alle ramen opengestaan en stonden er luchtverfrissers. Nu met de ramen dicht rook het zurig en muf in de bad- en slaapkamer. Even later stond ik met de voorkant van een keukenla in mijn hand. Niet zeuren, zei ik tegen mezelf. Je wilde toch al jaren leren klussen? Kom op dan, de schouders eronder.

Soms wilde ik het bijltje erbij neer gooien

De weken erna sjouwde ik oude huisraad naar de kringloop, want in vakantiehuisjesland is het heel gebruikelijk dat je alles, inclusief inboedel, overneemt. Ik sloopte plafonnetjes, werd vrienden met de mannen en vrouwen van de bouwmarkt, ging op zoek naar hout voor de vloer en overlegde met een aannemer over de badkamer. Allemaal alleen ja, want manlief hield zich nog afzijdig van dit project. Hij gunde het me, maar zelf had hij nu eenmaal niets met boshuisjes.

Oké, ik heb weleens op het punt gestaan het bijltje erbij neer te gooien. Wanneer weet ik niet meer, misschien toen ik door het verrotte hout van de veranda zakte. Maar verder ontpopte het klussen aan mijn huisje zich als een superleuk avontuur. Ik bleek dingen te kunnen waarvan ik niet wist dat ik ze kon. Er kwam af en toe hulp, ook van de man, die steeds enthousiaster werd, waardoor het huisje een plek werd van ontmoetingen.

Met vriendinnen muren verven is toch weer even anders dan koffiedrinken in de stad, of samen naar de film. En al had het huisje haken en ogen, ik zag ook dat er in het verleden met liefde voor gezorgd was, al was dat de laatste jaren niet meer gelukt. Ik ging van het huisje houden, met al zijn gebreken. En dat precies in een periode waarin ik niet helemaal lekker in mijn vel zat. Ik was een beetje zoekende, met een nieuwe baan en een studie waarbij niet alles meteen op z’n plek viel. Het klussen bleek een mooie metafoor voor het leven. Ver weg van de stad en daily life leerde ik lessen van het huisje en van het klussen.

8 levenslessen

1. Geen schroom, begin gewoon

Op een van de eerste dagen dat ik in mijn huisje bezig was, kwamen er buren kennismaken. Ze vroegen of ik handig was, want het huisje had toch wel wat onderhoud nodig. “Nee, maar dat ga ik worden,” zei ik. Mijn schoonzus naast me schoot in de lach, maar gewoon beginnen is nu eenmaal mijn motto in het leven. Onderweg zie je wel wat je tegenkomt, niet alles is te voorzien, bijna alles is te leren en anders in elk geval op te lossen.

2. Stap 2 komt na stap 1

In het gewone leven begin ik graag bij stap 2. Ik installeer het liefst een apparaat zonder de handleiding te lezen en ik sta er thuis om bekend dat ik meubels bestel zonder eerst te meten of ze in een kamer passen. Sinds mijn huisjesproject heb ik respect gekregen voor de volgorde der dingen. Timmerwerk wordt strakker als je eerst goed opmeet. En schilderwerk oogt mooier en blijft beter zitten als je eerst schuurt. Sinds ik een compleet kozijn opnieuw moest lakken, is mijn motto: begin gewoon bij stap 1. Dat geldt eigenlijk voor alle levenskwesties.

3. Iets doen is helender dan niets doen

Op dagen dat ik wat somber was, bleek niets fijner dan met een breekijzer platen van het plafond los te wrikken, ijzeren nagels uit de vloer te halen, een muur te schilderen of planken te zagen. Door de aandacht die dit opeist, wordt je hoofd even losgezongen van malende gedachten. De klusjes met herhalende bewegingen maakten me blij en rustig.

4. Life is like baking a cake

Klussen is als het volgen van het recept voor een cake, merkte ik. Je hebt de ingrediënten (het materiaal), de benodigde tijd (om iets te laten drogen bijvoorbeeld) en het eindresultaat. Voor elke klus is wel een stappenplan of how to terug te vinden op de achterkant van een tube kit, of op YouTube. Ook op sites van bouwmarkten staan vaak verhelderende filmpjes die je meenemen in het proces.

In plaats van chef-koks zijn er sympathieke klusjesmannen en -vrouwen die het je voordoen. En zoals mijn gerechten nooit worden zoals op het plaatje, wijkt mijn houten vloer ook af van die uit de video. Maar goed: hij ligt! Sinds ik in recepten denk en in stappenplannen, denk ik vaker zo. Verhuizing? Baking a cake! Moeilijk project op mijn werk? Baking a cake!

5. Je gaat het zien als je het doorhebt

Iets past of past niet. Voor alles is een haakje, een schroef, een bout of een moertje. Je hebt een zaag voor hout en een voor ijzer. Met een waterpas hang je alles recht. En er zijn kwasten voor verf op waterbasis of op terpentinebasis.

De kluswereld is een heerlijk overzichtelijke wereld waar je, als je even nadenkt en alle handleidingen leest, eigenlijk nooit de verkeerde keuze kunt maken. De kluslogica sprak me aan vanaf het moment dat ik mijn weg zocht langs brede gangpaden met benamingen als SANITAIR, of VLOEREN, of HANG- EN SLUITWERK.

6. Leg de lat eens wat lager

Mijn huisje hoeft geen fancy gelikt ding te worden. Ik noem het liefkozend mijn boshut en het geeft niet als ik me er met een verlengsnoertje moet behelpen. Wees dus niet te kritisch als je bij me op bezoek komt: ik ben trots op wat gelukt is en ben gaan houden van de dingen die iets schever uit zijn gepakt dan bedoeld.

7. Je bent sterker dan je denkt

Ik dacht dat je voor klussen sterk moest zijn. Dat kwam ook door de afleveringen van Ik vertrek, waar ik sterk vermagerde doe-het-zelvers zag die na drie maanden nog geen klap opgeschoten waren in hun Franse boerderij. Nu waren mijn projectjes niet te vergelijken met het uitgraven van een septic tank of het verwijderen van dragende balken in verband met boktor. Maar ik bleek het dus gewoon te kunnen: platen timmeren, een vloertje leggen, een elektrische zaag bedienen en een oude koelkast naar buiten slepen.

8. Het komt goed

De bouwmarkt is de hemel. Het personeel loopt nog helemaal mee naar het juiste gangpad. Ze vinden het niet erg als je niet snapt welke spijker in welk hout moet en willen dat best even mee uitzoeken. Ze zagen hout voor je op maat, je kunt er apparaten huren en ze nemen blikjes verf retour zonder te vragen waarom.

Het is een heerlijk overzichtelijke wereld waar je zonder problemen in je oude kluskleren met vlekken en verf in je haar naartoe kunt om uren te dwalen tussen paden waar alles lekker op volgorde van grootte gerangschikt ligt. Of het voor het leven geldt, is misschien iets te stellig om te zeggen, maar in de wereld van de bouwmarkt komt altijd alles weer goed.