Astrid & Irene: lege uren
Het lijkt wel een soort ziekte. Zitten we eindelijk een podcast te luisteren (want: practice what you preach), denken we tijdens het luisteren toch: ehhh, moeten we niet liever nu dat boek uitlezen? Zijn we het boek aan het lezen, popt opeens dat strijkje in ons op. Of dat klusje in de tuin. En staan we te strijken, denken we: strijken, met dit mooie weer? We lijken wel gek. Moeten we nu niet naar buiten? De duinen in?
Als je van die volle dagen hebt, lijkt het steeds moeilijker te bedenken wat je in lege uren moet doen. En dan zijn we ook nog eens enorm praktisch ingesteld. En opgezadeld met een licht schuldgevoel. Beetje bankhangen, dat vinden we prima voor onze pubers, maar we gunnen het onszelf niet zo vaak. Het moet allemaal wel een beetje een doel dienen. En misschien zelfs een schouderklopje opleveren.
