Astrid & Irene: van die dagen
Je kunt je op veel dagen voorbereiden. Op spannende dagen. Eerste-keer-dagen. Moeilijke dagen. Feestdagen. Maar er is één afdeling die ons altijd overvalt. Dat zijn de dit-is-het-dus-dagen.
Die dagen waarop het lijkt alsof iedereen tegen je is. De buurman die voorbijloopt zonder te groeten. Het hele universum dat je geen parkeerplek gunt. De trein die net voor je neus wegrijdt. De regen die volgens Buienrader niet zou vallen, maar toch als een emmer over je net gewassen haar kiepert. Een onbekende die ervandoor ging met je afvalcontainer. Dat je iets niet onaardig bedoelde, maar dat het er toch blijkbaar net verkeerd uitkwam – en het vervolgens een uur duurde voordat de boel weer was gladgestreken.
Die dagen dus. Waarop je jezelf in de winkelruit voorbij ziet sjokken en hardop zegt: ‘Dit is het dus.’ No glamour, no selfie, no spetterende outfit of stormvast hoofd. Een muts, een winterjas, een boodschappentas, en dat het alweer donker aan het worden is. Thuis een bende, nog moeten koken en overhoren en ook nog wat werkklusjes af moeten maken. Dit is het leven.
