Irene gaat zich voortaan niet meer ergeren maar verwonderen. Althans, dat is ze van plan. Elke vrijdag schrijft ze over mindfulness en haar daily life.
Nou had ik net geschreven dat ik niet aan goede voornemens doe, maar afgelopen weekend vertelde iemand me dat hij zich had voorgenomen zich niet meer te ergeren, maar zich slechts te verwonderen. En dat vond ik eigenlijk wel een heel mooi streven. Ik heb `m gelijk overgenomen, dat goede voornemen.
En dit is een hele nuttige, want ik ben een soort van me-ergeren-kampioen. Da’s echt een reuze irritante eigenschap, waar ik me dan zelf ook weer aan erger, maar moeilijk te verhelpen. Als perfectionist en über-regelaar heb ik dus zo’n beetje alles altijd goed en op tijd geregeld en erger ik me veel en vaak aan mensen die hun zaakjes minder op tijd regelen. Momenteel zit ik bijvoorbeeld in de kinderverjaardagregelstand. Ik begin altijd op tijd om die stroom regeldingen (feestje-traktaties-uitnodigingen-cadeaus en alles wat er maar bij komt kijken) in goede banen te leiden. Waarbij ik me vervolgens enorm zit te ergeren, want waarom moet ík eigenlijk áltijd álles doen en waarom komt toch áltijd álles op mij neer?
Nu heb ik het dus over een andere boeg gegooid. In plaats van me te ergeren, verwonder ik me nu. Kost veel minder energie, en het levert ruimte op in mijn hoofd. Zo verwonderde ik me afgelopen week over hoe relaxt anderen (denk ex) met zo’n verjaardag omgaan, over hoe veel je eigenlijk ook in de laatste dagen voor een verjaardag nog gedaan kan krijgen en kreeg ik het inzicht dat ik met al mijn geplan anderen de kans ontneem ook iets te regelen. En dat ik me dus eigenlijk vaak zit te ergeren om niets.
Verwonderen. Prachtig woord. Voor mij nu al hét woord van 2016.
