Sinds kort heb ik last van iets dat het best omgeschreven kan worden als: verlangen naar verlangen. Dat zit zo. Zeven jaar geleden kocht ik met een vriendin een ieniemienie strandhuisje. Ik was net gescheiden, zij ontdekte een strandhuisje dat te koop was, we gingen rekenen, en kochten het toen samen. Er was geen elektra, geen wc, geen douche, het was eigenlijk een zeecontainer van 3 bij 3 met een deur er in. Maar dat boeide allemaal niet. Het was óns eigen geluksplekje. Óns stukje strand. Óns uitzicht op zee.
Wat was ik blij. Ook als het huisje niet op het strand stond (hij kwam pas in april) werd ik er gelukkig van. In januari ging ik al weer aftellen, in februari plannen maken over hoe ik het huisje leuker zou inrichten, in maart kijken of de palen er al stonden en in april bracht ik de slaapzakken en kleren weer naar het huisje. Ik ontdekte dat ik eigenlijk niet eens per se blij werd van er zijn, maar heel erg van het verlangen naar. De belofte van vele zwoele zomeravonden met een wijntje. De belofte van romantische nachten met kampvuurtjes. De belofte van weekenden lanterfanten met de kinderen in dat kleine hokje. Ik genoot van het verlangen naar de dagen die gingen komen.
Maar langzamerhand ging er iets knagen. Want de weekenden zaten altijd vol met sportclubjes van de kinderen, ik had zo weinig tijd om te gaan, als ik wilde gaan regende het net, en steeds vaker was er een schuldgevoel dat ik niet vaak genoeg ging. Iemand rekende me voor wat het eigenlijk kostte per nacht, gezien het beperkte aantal nachten dat ik er doorbracht. En toen kwam ook nog het nieuws dat de bodem rot was en dat we veel geld moesten investeren in een nieuw huisje. Na eindeloos wikken en wegen liet ik mijn verstand spreken: ik kon het geld beter gebruiken, ik had toch niet genoeg tijd om ervan te genieten, het werd tijd voor wat anders.
Even was ik opgelucht: ik had een verstandig besluit genomen.
Maar nu, nu is het april. En nu mis ik het dus. De belofte van wat zou kunnen komen. Verlangen naar verlangen. Het bestaat.
Irene is samen met Astrid creative director van Flow. Elke vrijdag schrijft ze over hoe ze de lessen uit verschillende mindfulness-trainingen toepast in haar daily life. Ze woont in Haarlem met haar kinderen (co-ouderschap) van 10 en 13.
